ಇದು ನನ್ನ ಕಥೆ...!!

ಇದು ನನ್ನ ಕಥೆ... ನನ್ನಂತೆ ಬೇರೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ಕಡೆಯಿಂದ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದು ವಾಸಿಸುತ್ತಿರುವವರ ಕಥೆ. ಅಂದ್ರೆ ಇದು ನಿಮ್ಮ ಕಥೆ ಕೂಡ ಆಗಿರಬಹುದು. ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಅನಿಸುತ್ತೆ ನಾವು ಎಲ್ಲಿಯೂ ಇಲ್ಲದವರು ಅಂತ. ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಊರು ಬಿಟ್ಟವನಂತಾದರೆ, ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಲಕ್ಷ ಜನರ ಮಧ್ಯೆ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ವಲಸಿಗ. ನನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಏನು ಅನ್ನೋ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮನಸಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಮೂಡುತ್ತೆ. ನಮ್ಮೂರು ಶಿವಮೊಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಇರೋ ಸಾಗರ. School ಮುಗಿಸಿ ಮುಂದೆ ಓದಬೇಕು ಅಂತ ಊರು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು ಅಷ್ಟೇ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಮತ್ತೆಂದೂ ಊರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಸಮಯ ಕಳೆಯಲು ಆಗ್ಲೇ ಇಲ್ಲ. ಹಬ್ಬ ಬಂದಾಗ ಊರಿಗೆ ಹೋಗೋದು ಬಿಟ್ರೆ ಮತ್ತೆಂದೂ ಊರ್ ಕಡೆ ಹೋಗಿದ ನೆನಪೇ ಇಲ್ಲ. Time ಎಲ್ಲಿದೆ ನಮ್ಮ ಹತ್ರ? ನಿತ್ಯ ಮುಂಜಾನೆ ಎದ್ದು ರಾತ್ರಿ ಮಲಗುವ ತನಕ time ಹೇಗೆ ಓಡುತ್ತೆ ಅಂತ ಅರ್ಥನೇ ಆಗೋಲ್ಲ, ರಾತ್ರಿ 11 ಗಂಟೆ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತೆ. ಎಲ್ಲೋ ಒಂದೊಮ್ಮೆ office ನಿಂದ ಕ್ಯಾಬ್ ನಲ್ಲಿ ಬರುವಾಗ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಜೊತೆಗಾರರ ಬಾಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕಡೆಯ ಹವ್ಯಕ ಕನ್ನಡ ಕೇಳಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಒಮ್ಮೆಲೇ ತುಂಬಾ ಖುಷಿ ಆಗ್ಬಿಡತ್ತೆ. ರೆಕ್ಕೆ ಹಾರಿಸಿ ಎಷ್ಟೇ ಎತ್ತರ ಏರಿದರು ಬೇರಿನ ಸೆಳೆತ ಇದ್ಯಲ್ಲಾ, ಅದು ಎಂದಿಗೂ ಇದ್ದೆ ಇರುತ್ತೆ ಅನ್ನೋದು ಇದಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲವಾ. 

ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೇ busy ಇದ್ರೂ ಹಬ್ಬ ಅಂದ್ರೆ ಮಾತ್ರ ಮೊದಲು ನೆನಪಾಗೋದು ಮನೆಯೇ. ಹಬ್ಬ ಬರ್ತಾ ಇದೆ ಅನ್ನುವಾಗ ಅಮ್ಮನಿಂದ phone ಬರೋದಂತೂ ಖಾತ್ರಿ, "ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಬರ್ತಿದ್ಯಾ ತಾನೇ?" ಅಂತ ಕೇಳಲು. ಹೀಗೆ ದೀಪಾವಳಿಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದೆ. ಹಬ್ಬ ಅಂದ್ರೆ ಸಾಕು ನೋಡಿ, ಹಿಂದಿನ ದಿನ ಮಜೆಸ್ಟಿಕ್ ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ನಲ್ಲೊಂದು ಖಾಯಂ traffic jam. ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮಳೆ ಸಹ ಬಂದ್ರೆ, ಅವಾಂತರ ಇದ್ದಿದ್ದೆ . ಎರಡು ಮೂರು ಗಂಟೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲೇ ಕಾಲ ಕಳೆದು ಬಸ್ ಊರಾಚೆ ಹೋದಾಗ, ಆ ತಂಪು ಗಾಳಿ ಬೀಸಿದಾಗ ಆಗೋ ಖುಷಿ ಊರಿಗೆ ಹತ್ತಿರ ಆಗ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ ಅನ್ನೋ ಭಾವನೆ ತರಿಸುತ್ತೆ.  ಈ feeling ಇದ್ಯಲ್ಲಾ, ಇದು ನಮ್ಮಂತಹ ಊರಿಂದ ಊರು ಬಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆಲ್ಲೋ ಇನ್ನೇನೋ ಹುಡುಕಲು ಬಂದು ಈಗ ಅದೇ ಊರಿಗೆ ಹೋಗ್ತಾ ಇರೋ ನಮಗೆ ಬಿಟ್ರೆ ಇನ್ಯಾರಿಗೂ ಅರ್ಥ ಆಗೋಲ್ಲ.  

ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬಸ್ ಇಂದ ಇಳಿದು ಸಾಗರ ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ನಿಂದ ಸೀದಾ ನಮ್ಮ ಪುಟ್ಟ ಊರಿನ ಕಡೆ ಮತ್ತೊಂದು ಬಸ್ ಹಿಡಿದು ಬರಬೇಕಾದರೆ ಆ ಹಸಿರು, ನಾ ಉಸಿರಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಗಾಳಿ, ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ಹೋಗೋ ದಾರಿಯ ಆಸು ಪಾಸಿನ ಗದ್ದೆಯ ಸೊಬಗು ಎಲ್ಲಾ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತುಂಬಾ ಮುದ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದವು. ತುಂಬಾ ಸಲ ಅನ್ನಿಸಿದೆ, ಎಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟು ಊರಿಗೆ ವಾಪಸ್ ಬಂದು ಕೃಷಿ ಮಾಡುತ್ತಾ ನಮ್ಮವರ ಜೊತೆ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಬದುಕು ಸಾಗಿಸೋಣ ಅಂತ. ನಿಮಗೂ ಬಹಳ ಸಲ ಅನ್ನಿಸಿದೆ ಅಲ್ವಾ? ಆದ್ರೆ ಮರು ಕ್ಷಣ ಅಪ್ಪ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ  ಹೇಳೋ  "ಈ ವರ್ಷ ಸಹ ಅಡಿಕೆ ಬೆಲೆ ಕಡಿಮೆ ಆಗಿದ್ಯೋ. ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಬೆಳೆಗೆ ರೋಗ ಬೇರೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಸಾಕಾಗಿ ಹೋಗಿದೆ. ಈ ಕಷ್ಟ ಎಲ್ಲಾ ನಮಗೆ ಇರಲಿ. ನೀನು ಆರಾಮಾಗಿ ಅಲ್ಲಿ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡು" ಅನ್ನೋ ಮಾತು ಹಾಗೂ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನದೇ ಅಂತ ಇರುವ ಏಕೈಕ car loan ನೆನಪಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ನಿಮಗೂ ಬಂದಿರುತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ? ನನ್ನ ಮನೆಯ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಪ್ ಮುಂದೆ ಬಸ್ ನಿಂತಾಗ ಮನಸ್ಸು ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಬಂದಿರತ್ತೆ. 

ಮನೆಗೆ ನಡೆಯೋ ಕಾಲು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತದೇ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನೆಪು. ಮನೆಗೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ, ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡ್ತಿದ್ದ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಓಡಿ ಬಂದು ನನ್ನ luggage ತೆಗೆದು ಮನೆಗೆ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವಾಗ ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಇರೋ ಖುಷಿ ಮಾತ್ರ ಯಾವಾದಕ್ಕೂ ಸಾಟಿ ಆಗೋಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಬರುವಿಕೆಯನ್ನು ಎದರು ನೋಡುವವರ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಆಗೋದೇ Life ಅಲ್ವಾ? Coming back to Life ಅಂತಾರಲ್ಲಾ ಹಾಗೆ. ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಬಂದಾಗಲೂ ಅಮ್ಮನ standard dialogue "ಸಪೂರ ಆದಂತಿದ್ಯ. ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸರಿ ತಿಂತಿದ್ಯ ಮತ್ತೆ?" ಹೇಳುವಾಗ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ recorded audio ಅನಿಸುವಂತೆ ಭಾಸ ಆಗುತ್ತೆ. ಅಮ್ಮ ಮಾಡಿಕೊಡೋ ಕಾಫಿ officeನ ಕೆಟ್ಟ machine ಕಾಫಿಯ ರುಚಿ ಮರೆಸುವಂತಿರುತ್ತೆ ಅಮೃತದಂತೆ. ಅಜ್ಜ ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿನ ಸುಮ್ನೆ express ಮಾಡೋಲ್ಲ. ಕೆಲವು ಸಲ "ಬಂದ್ಯಾ?" ಅಂತ ಸಹ ಕೇಳೋಲ್ಲ. ಸುಮ್ನೆ ಬಂದು ತಬ್ಬಿ ಒಂದು ನಿಮಿಷ ಇದ್ದು ಒಳಗೆ ಹೋಗ್ಬಿಡ್ತಾರೆ ಪೂಜೆ ಮಾಡಲು. 

ಅಪ್ಪ ಊರಿನ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಅರ್ಚಕ. ದೀಪಾವಳಿ ಅಂದ್ರೆ ನಮ್ಮೊರಲ್ಲಿ ಕೇಳ್ಬೇಕಾ? ಅದು ಅರ್ಚಕರ ಮನೆ ಬೇರೆ. ಎಣ್ಣೆ ಸ್ನಾನ, ಗೋ ಪೂಜೆ, ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಹೋಮ ಎಲ್ಲಾ ಇರುತ್ತೆ. ನಾವು ಪಟಾಕಿ ಹಚ್ಚೋದಿಲ್ಲ. ಅದೆಲ್ಲ ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳಾಗಿದ್ದಾಗಿನ ಒಂದು ಹುಚ್ಚಾಟ ಅಷ್ಟೇ. ಮನೆ ಮುಂದೆ ಅತ್ತೆ ಮಕ್ಕಳು ದೊಡ್ಡ ರಂಗೋಲಿ ಹಾಕ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ನೆಂಟರೆಲ್ಲಾ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರ್ತಾರೆ ಊಟಕ್ಕೆ. ಅಮ್ಮ, ಅತ್ತೆ, ದೊಡ್ಡಮ್ಮ ಎಲ್ಲಾ ಸೇರಿ  ಅಡಿಗೆ ಮಾಡ್ತಾರೆ. ನಾವು ಗೋ ಪೂಜೆ ನಂತರ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ತೋಟ ಎಲ್ಲಾ ನೋಡಿ ಬರೋದು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಊಟದ ಸಮಯಕ್ಕೆ. ಬಾಳೆ ಎಲೆ ಊಟ ತಿನ್ಬೇಕಾದ್ರೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ದರ್ಶಿನಿ ಹೋಟೆಲ್ಗಳಲ್ಲಿ Rs.70 ಕೊಟ್ಟು ತಿನ್ನುವ ಫಲಹಾರ ನೆನಪಾಗದೆ ಇರದು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಜಗಲಿ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಊರ ಕಥೆ ಎಲ್ಲಾ ಮಾತಾಡ್ತೀವಿ. "ರಾಯರ ಮನೇಲಿ ಹೀಗಾಯ್ತಂತೆ", "ನಮ್ಮ ಹಿಂದಿನ ಕೇರಿ ರಮೇಶ ಅದ್ಯಾರೋ ಇತರೆ ಜಾತಿ ಹುಡುಗಿನ ಇಷ್ಟ ಪಡ್ತಿದ್ದಾನೆ ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ಅವರ ಅಮ್ಮ ಹೇಳ್ತಿದ್ಲು..." ಹೀಗೆ ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರು ಭಾಷೆಯ gossip ಅಥವಾ bitching ಎಲ್ಲಾ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಮನೆಯವರೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿ ಮಾಡ್ತೀವಿ. ಏನೋ ಖುಷಿ ಆಗುತ್ತೆ ನಮ್ಮವರೆಲ್ಲರ ಜೊತೆ ಕಾಲ ಕಳೆಯಲು. 

ಊರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಓದಿದೊರೆಲ್ಲಾ ಈಗ ಬೆಂಗಳೂರ್, ಮುಂಬೈ, ಪುಣೆ, ಚೆನ್ನೈ ಹೀಗೆ ಹಲವಾರು ಕಡೆ settle ಆಗಿದ್ದಾರೆ. ನನ್ನ ಜೊತೆ ಓದುತ್ತಾ ಇದ್ದ ಎಷ್ಟೋ ಜನಕ್ಕೆ ಮದುವೆ ಸಹ ಆಗಿದೆ. ನನಗೆ ಇನ್ನು ಎರಡು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನೇ ಒಂದು ಚಂದದ ಹುಡುಗಿ ತಂದು ತೋರಿಸ್ತಾರೆ. ನಮಗೆ ಈ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಹುಡುಗೀರೆಲ್ಲ match ಆಗೋಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೇ ಆದರೂ ಅರ್ಚಕರ ಮನೆ. ಮಡಿ-ಮೈಲಿಗೆ, ಆಚಾರ-ವಿಚಾರ, ಸಂಪ್ರದಾಯ ಎಲ್ಲಾ ತಿಳಿದಿರೋ ಚೆಂದದ ಹುಡುಗೀನೆ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ತರ್ತಾರೆ. ನಾನು ಅದಕ್ಕೆ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚನೆ ಕೂಡ ಮಾಡಿಲ್ಲ.  ನಾನೇನು ಇಲ್ಲಿಯೇ ಇರೋದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ "ಬೆಂಗಳೂರು ಸಾಕಾಯ್ತು, ನಡೀ ನಮ್ಮ ಊರಿಗೆ ಹೋಗೋಣ. ನೆಮ್ಮದಿಯ ಬದುಕು ಸಾಗಿಸೋಣ." ಅಂತ ಹೇಳಿದಾಗ ಒಂದು ಮಾತು ಇಲ್ಲ ಅನ್ನದೇ ವಾಪಸ್ ಬರೋಕೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳೋಳು ನಮ್ಮ ಈ ಜೀವನ ಅನುಭವಿಸಿರುವ ಹುಡುಗಿ ಮಾತ್ರ.   

ನಾನು ಚಿಕ್ಕಂದಿನಿಂದ ಹೋಗ್ತಿದ್ದ ಪೆಪ್ಪೆರ್ಮೆಂಟ್ ಅಂಗಡಿ ಇನ್ನೂ ಇದೆ. Ferrero Rocher ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅದೇನು ವ್ಯಾಪಾರ ಆಗ್ತಿದ್ಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲಾ. But ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗೆಲ್ಲಾ ಈಗಲೂ ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ಬರ್ತೀನಿ. ನಮ್ಮ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೋ ಪವಾಡಗಳು ಆಗಿದೆ. ನನ್ನ ಹೊಸ officeನ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಗೆಲ್ಲಾ ಆ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹೇಳ್ತಾ ಇರ್ತೀನಿ. ಆ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಹತ್ರ ಚಪ್ಪಲಿ ಕಾಯೋನು ಇನ್ನು ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾನೆ. ಹೋದಾಗೆಲ್ಲಾ ಎರಡು ಘಂಟೆ ಮಾತಾಡಿಸ್ತಾನೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳ್ತಾ. ಅವನಿಗೆ ಅವನ ಮಗನನ್ನು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಕಳಿಸೋ ಕನಸು. ನನಗೆ ನನ್ನ ಊರಿಗೆ ಮರಳೋ ಕನಸು. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬದುಕು ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಕನಸು ಅನ್ನೋ ಮಾತು ತುಂಬಾ ಸತ್ಯ. 3 ದಿನಗಳ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬ ಸಂಜೆ ಮನೆ ಮುಂದೆ ದೀಪಗಳ ಅಲಂಕಾರ ಮಾಡ್ತೀವಿ. ಮನೆಯ ಜಗಲಿ ಮೇಲೆ ಕೂತು ಕಷ್ಟ ಸುಖ ಮಾತಾಡ್ತೀವಿ. Mobile network ಸಿಗದೇ ಇದ್ದಾಗ ಲೈಫ್ ನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು time ಸಿಗುತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ ಅನ್ನೋ ಸತ್ಯ ಅರ್ಥ ಆಗುತ್ತೆ. Quality time ಅಂದರೆ ಏನು ಅನ್ನೋದು ಸಹ ಅರ್ಥ ಆಗುತ್ತೆ. 3 ದಿನ ಅಮ್ಮ ಮಾತ್ರ ಬಿಡುವಿಲ್ಲದೆ ಅಡಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಂಗೆ ಇಷ್ಟ ಇರೋ ಎಲ್ಲಾ ಪದಾರ್ಥ ಮಾಡಿ ಬಡಿಸ್ತಿರ್ತಾರೆ. Parcel ಸೇವೆ ಸಹ ನಡಿಯುತ್ತೆ ಹೊರಡುವಾಗ.  

ಹೊರಡೋ ದಿನ ಮಾತ್ರ ಎಷ್ಟು ಬೇಸರ ಮೂಡಿಸುತ್ತೆ ಅಂದ್ರೆ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನ್ನಿಂದ ವಾಪಸ್ ಬ್ಯಾಗ್ pack ಮಾಡಿ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೆಂಟರ ಮನೆಗೆಲ್ಲಾ ಹೋಗಿ "ಹೊರಡ್ತೀನಿ" ಅಂತ ಹೇಳಿ ಹೊರಟಾಗ ಮತ್ತದೇ ಒಂಟಿತನ, ಮತ್ತದೇ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹಾಗೂ ಮತ್ತದೇ ಕಾಡೋ ನೆನಪುಗಳು. ಹೊರಡುವಾಗ ನೆನಪಿನ ಭಾರ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿರುತ್ತೆ, ಈ ಬಾರಿಯ ಹೊಚ್ಚ ಹೊಸ ಮಧುರ ನೆನಪುಗಳೊಂದಿಗೆ. Goodbyes are so difficult ಅಂತ ಅನ್ನಿಸದೆ ಇರದು. ಅಮ್ಮನ ಬೇಸರ ಹೊರ ಹಾಕೋ ಅವಳ ಕಣ್ಣೀರಿಗೆ, "ಮತ್ತೆ ಬರ್ತೀನಿ ಅಮ್ಮ. ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಇನ್ನೇನು ಬಂದೆ ಬಿಡ್ತು. ನೀನ್ ಆರೋಗ್ಯ ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡ್ಕೋ." ಅಂತ ಹೇಳಿದರೂ ಸಹ ಸಂಕ್ರಾಂತಿಗೆ ಇನ್ನು 3 ತಿಂಗಳಿದೆ ಅನ್ನೋ ಸತ್ಯ ಸುಳ್ಳಾಗೋಲ್ಲಾ. ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ಗೆ motor bike ನಲ್ಲಿ ಬಿಡೋಕೆ ಬರೋ ಅಪ್ಪ "ಆಚೆ ಜಾಸ್ತಿ ತಿನ್ಬೇಡ. ಮನೆಲೀ ಏನಾದ್ರು ಮಾಡ್ಕೋ. ಖರ್ಚಿಗೆ ಈ ಎರಡು ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿ ಇಟ್ಕೋ, ಬೇಕಾಗ್ತದೆ." ಅಂತ ದುಡ್ಡು ಕೊಡುವಾಗ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ನಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ ಮಿಠಾಯಿಗೆ ಅಂತ ಕೊಡ್ತಿದ್ದ 2 ರೂಪಾಯಿ ನಾಣ್ಯ ನೆನಪಾಯ್ತು. 

ಹೊರಡುವ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸರಿಯಾಗಿ ಬರೋ ನಮ್ಮೂರಿನ ಬಸ್ ಅವತ್ತು ಸಹ ಸಮಯಕ್ಕಿಂತ ಮುಂಚೆಯೇ ಬಂದು ಕಾಯ್ತಿತ್ತು. ಹೊರಡುವ ಸಮಯ ಆಗಿತ್ತು. ದೀಪಾವಳಿ ಸಹ ಮುಗಿದಿತ್ತು. ಹೊರಗೆ ಕತ್ತಲಾಗ್ತಿತ್ತು. ಆ 4 ದಿನಗಳ ನೆನಪುಗಳ ಚೈತನ್ಯ ಸಾಕು ಮತ್ತೆ ಊರಿಗೆ ಬರುವ ತನಕ. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಬಸ್ನಲ್ಲಿ play ಮಾಡ್ತಿದ್ದ ಈ ಹಾಡು ನನಗಾಗಿಯೇ ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ ಅನ್ನಿಸೋ ಹಾಗೆ ಇತ್ತು:

"ಮತ್ತದೇ ಬೇಸರ... ಅದೇ ಸಂಜೆ...ಅದೇ ಏಕಾಂತ..."

ಇಡೀ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಆ 4 ದಿನಗಳ ನೆನಪುಗಳ recall ಮಾಡ್ತಾ ಮಾಡ್ತಾ ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರಿ ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಾಗ ಯಶವಂತಪುರ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಅದೇ ಶಬ್ಧ, ಅದೇ trafficನ ಜಂಜಾಟ & ಅದೇ ವೇಗ. But ನನ್ನಂತಹ ಸಣ್ಣ ಊರುಗಳಿಂದ ಬಂದು ಕನಸುಗಳ ಹಿಂದೆ ಓಡುತ್ತಾ ಇರುವ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಮಂದಿಗೆ ಆಸರೆ ನೀಡಿರುವ ಆಲದ ಮರದಂತೆ ಬೆಂಗಳೂರು ಭಾಸವಾಯ್ತು. ಇದೂ ಸಹ ನನ್ನೂರೇ ಇರಬೇಕು, ನನ್ನ ಬೇರು ಅಲ್ಲಿದೇ ಅಷ್ಟೇ. ಬೇರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬದುಕುವುದು ಅಸಾಧ್ಯವೇ ಅಸಾಧ್ಯ, ಆದರೆ ಆ ಬೇರು, ನೀನು ನನ್ನಲ್ಲಿಯೇ ಬೆಳೆಯಬೇಕು ಅನ್ನುವಷ್ಟು ಸ್ವಾರ್ಥಿಯೂ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಬೇರು ಗಟ್ಟಿ ಇರಬೇಕಷ್ಠೆ, ಅದರ ರೆಂಬೆ ಕೊಂಬೆ ತನ್ನಿಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನು ಬೆಳೆಯಬಹುದು, ನನ್ನಂತೆ. 

ಇದು ನಿಮ್ಮದೇ ಕಥೆ ಇರಬೇಕಲ್ವಾ.....!

ಭಾವನೆ : ಅನಿವಾಸಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನವರದ್ದು 

ನಿರೂಪಣೆ  : ನವೀನ್ ಎಸ್ ಎನ್

ಅವಳೆಂದರೆ...!!! ಸಂಚಿಕೆ ೩

ರಂಭೆ, ಊರ್ವಶಿ, ಮೇನಕೆ ಅಂತೆಲ್ಲ ತಿಲೋತ್ತಮ ಸುಂದರಿಯರನ್ನ ನನ್ಮುಂದೆನೇ ಅದೆಷ್ಟೋ ಜನ ಮಾತಾಡಿದ್ದನ್ನ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೀನಿ. ಆದರೆ ನಾನು ಇವಳನ್ನ ನೋಡಿದೀನಿ. ಹಸಿರು ಜರಿಯಂಚಿನ ಆ ಕೆಂಪು ಸೀರೆಯನ್ನುಟ್ಟ ದಿನದಿಂದ ನಾ ಅವಳನ್ನ ನೋಡ್ತಾ ಇದೀನಿ. ಲೋಕಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಹುಣ್ಣಿಮೆ ಚಂದ್ರನ ದರ್ಶನ ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆಯಾದ್ರೆ, ಚಂದಿರನ ಮೊಗವುಳ್ಳ ಈ ಸುಂದರಿಯ ನಿತ್ಯದರ್ಶನ ಭಾಗ್ಯ ನನ್ನದು. ದಿನಾ ಅದೆಷ್ಟೇ ಜನರನ್ನ ನೋಡಿದರೂ ಇವಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾದ ಅದೇನೋ ವಿಶೇಷತೆ ಇದೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಮೀನಿನಂತ ಅವಳ ಕಂಗಳಿಗೆ ಕಾಡಿಗೆಯ ತೀಡಿ, ಸೀರೆಗೊಪ್ಪುವ ಸಿಂಧೂರವ ಧರಿಸಿ ತುಟಿಯರಳಿಸಿ ನಕ್ಕಾಗ ಚುಕ್ಕಿ ತಾರೆಗಳೇ ನಾಚಿಯಾವು, ಇನ್ನು ನಾನು ಮರುಳಾಗುವುದು ಹೆಚ್ಚೇ...!?
ಹೀಗಂತ ಕನ್ನಡಿಯ ಹುಚ್ಚು ಕಲಾಪ ಒಂದೆಡೆ...      
--------

ಅವತ್ತಿಗೆ ಅಮ್ಮ ಸತ್ತು ೧೨ ದಿನ ಆಗಿತ್ತಷ್ಟೆ. ಅಪ್ಪನ್ನ ನೋಡಿದ ನೆನಪಂತೂ ಮೊದಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅದ್ಯಾಕೋ ಆ ಮರದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಜತನವಾಗಿಟ್ಟಿದ್ದ ಅಮ್ಮನ ಹಸಿರು ಜರಿಯಂಚಿನ ಆ ಕೆಂಪು ಸೀರೆ ಉಡಬೇಕೆನಿಸಿತ್ತು. ಅವತ್ತೇ ನಮ್ಮಮ್ಮನ ಸೋದರ ಸಂಬಂಧಿಯೊಬ್ಬ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದ. ನನ್ನ ಕಥೆ ನೋಡಿ ಕಣ್ಣೀರಾಗಿದ್ದ, ಅಥವಾ ಹಾಗೆ ನಟಿಸಿದ್ದು ಇರಬೇಕು. ಅಮ್ಮ ದುಡಿದು ತಂದಿಟ್ಟಿದ್ದ ಸಾಮಾನೆಲ್ಲ ನಿನ್ನೆಗೇ ಮುಗಿದುಹೋಗಿತ್ತು. ಇವತ್ತಿಂದ ಊಟಕ್ಕೆ ಏನ್ ಮಾಡಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಕಲ್ಪನೆ ಕೂಡ ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ. "ರಾಜಾಜಿನಗರದ ನಮ್ಮನೆಗೆ ಬಾ, ನಮ್ಮ ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ಜೊತೇನೆ ಇರು" ಎಂದವನ ಮರು ಪ್ರಶ್ನಿಸದೆ ಲಗೇಜ್ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿ, ಮರುಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಓಯಾಸಿಸ್ ಹುಡುಕಿ ಹೊರಟಂತೆ ಅವನೊಂದಿಗೆ ಹೊರಟು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಮತ್ತೆಂದೂ ನಾನು ನಾನಾಗಿ ಹೊರಬರಲಾರದೆ ಕೂಪವೊಂದಕ್ಕೆ ನನ್ನ ತಳ್ಳುತ್ತಾನೆ ಅನ್ನೋ ಕಲ್ಪನೇನಾದರೂ ಹೆಂಗಿರಬೇಕು ನನಗೆ. ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಯೋಚನೆ ಮಾಡೋ ವಯಸ್ಸು ಕೂಡ ನಂದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮನ ಸೀರೆ ಉಟ್ಟಿದ್ದ ಖುಷಿ ಒಂದೆಡೆಯಾದರೆ, ಎಲ್ಲೋ ಬೇರೆ ಕಡೆ ಹೋಗ್ತಿದೀನಿ ಅನ್ನೋ ಕುತೂಹಲ ಬೇರೆ. ಪೇಟೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಮಕ್ಕಳಿಗಿಷ್ಟವಾಗಿದ್ದನ್ನ ಕೊಡಿಸಿ ಖುಷಿ ಪಡಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರ್ತಾ ಇದ್ದ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮರನ್ನ ನೋಡಿ ಬೆಳೆದ ನನಗೆ ನನ್ನ ಕನಸು ನನಸಾದಂತಿತ್ತು. ಹೊಟ್ಟೆ ಕಿತ್ತು ಬರುವಷ್ಟು ಹಸಿವಾಗ್ತಾ ಇತ್ತು. ಅದಾವುದೋ ಇಕ್ಕಟ್ಟಾದ ಹೊಟೇಲಿನಂತಿದ್ದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರು. ನಿಂಗೆ ಏನ್ ಬೇಕೋ ಅದನ್ನ ತಗೋ ಅಂದರು. ನಿಮಿಷಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಹೊಟ್ಟೆ ಸಂತೃಪ್ತಿಯ ಗಂಟೆ ಹೊಡೆದಿತ್ತು. ನಿಂಗೆ ಇದೇ ಹೋಟೆಲಿನ ರೂಮೊಂದರಲ್ಲಿ ಇರೋಕೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡ್ತೀನಿ, ನೀ ಇಲ್ಲಿ ಆರಾಮವಾಗಿರಬಹುದೆಂದರು. ಆಸರೆ ಬಯಸಿದ್ದ ನನಗೆ ಯಾವುದಾದರೇನು ಅನ್ನಿಸ್ತು. ಅದಕ್ಕೇ ಹೂ ಅಂದೆ. ಅಷ್ಟೇ... ಮುಂದಿನದ್ದನ್ನ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳೋದಕ್ಕೂ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ ನಂಗೆ. ಹೀಗೆ ಸಾವಿರ ಕತೆಗಳನ್ನ ಹೇಳೋ ಡೈರಿಯ ಪುಟಗಳು ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ.
-------

ನನ್ನಂತೆಯೇ ಬೇಕಾಗಿಯೋ, ಬೇಡದೇನೋ ಈ ಕೆಟ್ಟ ಕೂಪವೊಂದಕ್ಕೆ  ಬಂದು ಬೀಳೋ ಅದೆಷ್ಟೋ ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಒಂದು ಮನಸ್ಸಿದೆ ಅಂತ ಅರ್ಥ ಆಗೋದೇ ಇಲ್ಲ. ಈ ಜಗತ್ತು ಕೂಡ ಒಂದು ಕನ್ನಡಿಯಿದ್ದಂತೆ. ದುಃಖದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ನೋವಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ನಾವ್ಯಾರಾದರೂ ಕನ್ನಡಿಯನ್ನ ನೋಡ್ತೀವಾ? ಇಲ್ಲವಲ್ಲ ? ಕನ್ನಡಿಗೆ ಹೇಗೆ ನಮ್ಮ ಇನ್ನೊಂದು ಮುಖದ ಅಥವಾ ನೋವುಗಳನ್ನ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿರೋ ಮನಸ್ಸಿನ ಪರಿಚಯ ಇರುವುದಿಲ್ಲವೋ ಹಾಗೆ ಜಗತ್ತೂ ಕೂಡ.

ದಿನೇ ದಿನೇ ಬದಲಾಗೋ ಅತೀ ಹೆಚ್ಚು ಅಂತಾನೆ ಅನ್ನಿಸೋ ನನ್ನ ಬಣ್ಣ-ಬ್ಯಾಗಡೆ, ಬಿಂಕ ಬಿನ್ನಾಣಗಳನ್ನ ನೋಡಿ ನಮ್ಮ ಬೀದಿಯ ಕಿರಾಣಿ ಅಂಗಡಿಯವನಿಂದ ಹಿಡಿದು, ಶಾಲೆಯಿಂದ ಬರೋ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗೋಕೆ ಶಾಲಾ ವಾಹನಕ್ಕೆ ಕಾದು ನಿಂತಿರೋ ಅಮ್ಮಂದಿರು ನನ್ನ ನೋಡಿ ಅನುಮಾನದಿಂದ ಏನೋ ಗುಸುಗುಸುಮಾತಾಡುವಾಗ, ಪಡ್ಡೆ ಹುಡುಗರು ನನ್ನ ಕೆಕ್ಕರಿಸಿ ನೋಡುವಾಗ ನಂಗೆ ಗೊತ್ತಾಗೋಲ್ಲ ಅಂತನಾ? ಏನ್ಮಾಡ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನಿರಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ನಂದು. ಹಗಲೆಲ್ಲ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಊಟ ತಿಂಡಿನೂ ಮರೆತು ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಬೇಕು. ನಮಗೆಲ್ಲ ಬೆಳಗಾಗೋದೇ ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗಿದ ಮೇಲಲ್ಲವೇ? ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳು ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೇ ಓಡಾಡುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ  "ದೇವರೇ ಯಾವುದೇ ಗಂಡು ಪ್ರಾಣಿಯ ಕೆಟ್ಟ ದೃಷ್ಟಿಯ ನೆರಳೂ ಸಹ ತಾಕದಿರಲಿ" ಅಂತ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನನ್ನಂತವರಿಗೆ ಅಧೋ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಆ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ನ್ ಓಣಿಯಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರೂ ನಮ್ಮನ್ನ ನೋಡಿ ಕರೆಯಲಿ ಅಂತ ಕಾಯಬೇಕಾದ ಅಸಹ್ಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಮನಸ್ಸು ನಲುಗಿ ಹೋಗತ್ತೆ. ಅದೆಷ್ಟು ಜನ ಸಿಕ್ತಾರೆ, ಅದೆಷ್ಟು ಜನ ಬರ್ತಾರೆ, ಆದರೆ "ಈ ಕೆಟ್ಟ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನ ಏಳೇಳು ಜನ್ಮಕ್ಕೂ ಕೊಡಬೇಡ" ಅಂತ ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳುವಾಗಲು ಕೂಡ ನಮಗೇ ಅಂತ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡೋಕೆ ನಮ್ಮ ಪಾಲಿಗೆ ಯಾರು ಉಳಿದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಆಗೆಲ್ಲ ಒಂಟಿತನ ತುಂಬಾನೇ ಕಾಡಿಬಿಡತ್ತೆ.
ಒಟ್ಟಾರೆ ಪ್ರಪಂಚದ ಕಣ್ಣಿಗೆ ನಾವು ಬೇಕಾದಾಗ ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡು, ಬೇಡವೆಂದಾಗ ಅಸಹ್ಯಪಡುವಂತ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಗುಂಪನ್ನಾಗಿಸೋ ಒಂತರ ಆಟದ ಬೊಂಬೆಯಂತೆ. ಕೀಲಿಕೊಟ್ಟವನು ಕೂಡ ಆ ಭಗವಂತನೇ ಅಲ್ಲ್ವಾ? ಯಾರನ್ನ ದೂರೋಕಾಗತ್ತೆ.? ವರ್ಷಕೊಮ್ಮೆ ನಮ್ಮ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯೋ ಗಣೇಶನ ಉತ್ಸವಕ್ಕೆ ಹೋಗೋದಕ್ಕೂ ಭಯ.ಮೈಲಿಗೆ ಆಗಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಅಂತ. ಹೆಣ್ತನ, ತಾಯ್ತನ ಯಾವುದರ ಖುಷಿಯಲ್ಲೂ ನನಗೆ ಪಾಲಿಲ್ಲ.

ನೀವೇ ಹೇಳಿ, ಯಾವ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ತಾನೇ ತಾನು ತಾಯಿ  ಆಗ್ತಾ ಇದೀನಿ ಅಂದಾಗ ಖುಷಿಯಾಗಲ್ಲ, ಅಬ್ಬಾ ನನ್ನ ಜನ್ಮ ಸಾರ್ಥಕ ಆಯಿತು ಅನ್ನಿಸೊಲ್ಲ? ಆದರೆ ಆ ಖುಷಿಯ ಭಾಗ್ಯ ನಂಗಿಲ್ಲವೇ. ಸಂಭ್ರಮಿಸಬೇಕಾಗಿದ್ದ ನನ್ನಪ್ಪ, ನನ್ನಮ್ಮ, ಅಕ್ಕನೋ, ಅಣ್ಣನೋ, ಕೊನೆಗೆ ಗಂಡ.. ಉಹುಂ ಯಾರಿಲ್ಲ ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ. ಕೊನೆಪಕ್ಷ ಈ ಕರುಳ ಕುಡಿಗೆ ಅಪ್ಪ ಯಾರು ಅಂತ ಹೇಳೋ ಅದೃಷ್ಟನೂ ಇಲ್ಲ. ಹೋಗಲಿ ನಂಗಾದರು ಗೊತ್ತಾ ಯಾರು ಅಂತ? ಎಂತ ದರಿದ್ರ ಬದುಕಲ್ಲ್ವಾ ನಂದು. ಮೈಮಾರಿಕೊಂಡು ಜೀವನ ನಡೆಸೋ ಈ ಜೀವವನ್ನೆ ಒಂದೇ ಸಲ ಕೊಂದುಬಿಡೋಣ ಅಂದರೆ ಸಾವಿನ ಭಯ ಬಿಡುತ್ತಿಲ್ಲ, ಬದುಕಿನೆಡೆಗಿನ ಪ್ರೀತಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆಗ ಹಸಿವು, ಬದುಕಲು ದುಡ್ಡು ಇದೆಲ್ಲ ಕಾರಣ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ಇವತ್ತು ಅದ್ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೂ ಇದರಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಜೀವಿಸೋಕಾಗ್ತಿಲ್ಲ. "ಸಾಕು ಇದೆಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡೋಣ" ಅಂತ ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಹೊರಟವಳನ್ನ ತಡೆದ ಈ ಲೋಕ ಅದೆಷ್ಟು ಕಂದಮ್ಮಗಳನ್ನ ಹುಟ್ಟೋ ಮುಂಚೆನೇ ಹೊಸಕಿ ಹಾಕೋಕೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆಯೋ...

ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಯಾವುದು ಸರಿ ಯಾವುದು ತಪ್ಪು, ನಾನು ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ದಾರಿ ಧರ್ಮದ್ದ ಅಥವಾ ಅಧರ್ಮದ್ದ ? ಯಾವುದನ್ನೂ ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಗದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿ ಒದ್ದಾಡುವಂತಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಸರಿ-ತಪ್ಪು ಸಾವು-ಬದುಕು ಇವೆಲ್ಲದರ ಜುಗಲ್ ಬಂದಿ ನಡುವೆ ಮನಸ್ಸು ನಲುಗಿದಾಗ ನಾನು ಈ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇರೋದೇ ಇಲ್ಲ. ಆಗೆಲ್ಲಾ ನಾ ಹೋಗೋದು ಒಂದೇ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ. ನನ್ನಂತೆ ಬೀದಿಪಾಲಾಗಿದ್ದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಶ್ರಯ ನೀಡಬೇಕು ಅಂತ ನಾನೇ ಶುರುಮಾಡಿದ "ಆಸರೆ" ಅನಾಥಾಶ್ರಮದ ಮಡಿಲಿಗೆ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಸಿಗುವಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಅಲ್ಲಿದ್ದು ಬರುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನೆಲ್ಲ ದುಃಖವನ್ನ ಮುಚ್ಚಿಡಲು ಮೇಕಪ್ ನ ಮೊರೆ ಹೋಗಿ ನಗುಮುಖದ ಮುಖವಾಡ ಧರಿಸಿ ಕನ್ನಡಿಯನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿದೆ. ಕನ್ನಡಿಯು ನನ್ನ ನೋಡಿ ನಕ್ಕಂತಾಯಿತು.

ಅವಳೆಂದರೆ... ಅದೆಷ್ಟೋ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ರಹಸ್ಯಗಳನ್ನ ತನ್ನೊಡಲಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಜೀವಿಸೋ ಗುಪ್ತಗಾಮಿನಿ.
ಅವಳೆಂದರೆ... ಬೀಸುವ ಬಿರುಗಾಳಿಗೆ ತರಗೆಲೆಯಂತಾಗದೆ ಜೀವನದ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನ ಎದಿರಿಸೋದಕ್ಕೆ ಟೊಂಕ ಕಟ್ಟಿ ನಿಲ್ಲುವ ಅಪರಾಜಿತೆ...
ಅವಳೆಂದರೆ ತನ್ನತನವನ್ನೆಲ್ಲ ಬರಿದುಗೊಳಿಸೋ ಈ ಮಾನವ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಾಗಿ ಉಳಿಯೋ ನಿತ್ಯ ಸಂಜೀವಿನಿ...
  
                     
 
               

ಅವಳೆಂದರೆ...!!! ಸಂಚಿಕೆ ೨

ಸಂಚಿಕೆ ೨

ಒಂದು ವಾರದ ರಜೆಗೆಂದು ಊರಿಗೆ ಬಂದವಳು ಇವತ್ತು ಅದೇ ಉದ್ಯಾನ ನಗರಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳೆಸೋ ತರಾತುರಿಯಲ್ಲಿದ್ದೆ. ನನ್ನದೇ ಬೋಗಿಯನ್ನು ಹತ್ತಿದ ನಮ್ಮೂರಿನ ಕೊನೆಮನೆ  ಅಕ್ಕನನ್ನ ನೋಡಿ ಅದೇನೋ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಖುಷಿ ಆಯಿತು. ಬಹುಶ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗೋ ತನಕ ಒಳ್ಳೆ company ಸಿಕ್ಕಿತು ಅನ್ನೋ ಸ್ವಾರ್ಥವಿದ್ದರೂ ಇರಬಹುದು. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮಧ್ಯೆ ಉಭಯ ಕುಶಲೋಪರಿಯ ವಿನಿಮಯ ಮುಗಿದು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಜೀವನದ ಆಗು-ಹೋಗುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಆಗಲೇ ಮಾತು ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ಆಗಲೇ ಆಕೆ ತನ್ನ ಬದುಕಿನ ಬವಣೆಗಳನ್ನ ಅವಳು ಹೇಳೋಕೆ ಶುರುಮಾಡಿದ್ದು.
--------

ನನಗನ್ನಿಸೋ ಪ್ರಕಾರ ನಾನು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕುತ್ತಿಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೊಂದು sensitive ಆಗಿದ್ದೋಳು ಅಲ್ವಾ ನಾನು? ಏನಾಗಿದೆ ನನಗೆ? ಕಣ್ಣೀರು ಬತ್ತಿ ಹೋಗಿದ್ಯಾ? ಅಥವಾ ಅಳುವುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಇಲ್ವಾ? ಇಲ್ಲ..ಇಲ್ಲಾ ಅದು ಹಾಗಲ್ಲ. ನಾನು ಜೀವನ ಎದುರಿಸುವುದನ್ನ ಕಲಿತಿದ್ದೀನಿ. ಹಾಗಂತ ತುಂಬಾನೆ ಖುಷಿ ಆಗಿದ್ದೀನಿ ಅಂತಲ್ಲ. ಬದುಕನ್ನ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಎದಿರಿಸುವುದನ್ನ ರೂಢಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೀನಿ. ಪರಾಧೀನತೆಯಲ್ಲಿನ ಆ ಕಸಿವಿಸಿಯಿಂದ ಮುಕ್ತಳಾಗಿದ್ದೀನಿ. ಇದಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ನಾನೇ ಪ್ರಶಂಸಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೋ ಅಥವಾ ನಾನ್ಯಾಕೆ ಈ ಥರ  drastic change ಆದೆ ಅಂತ ಬೇಜಾರ್ ಮಾಡ್ಕೊಳೋದಾ ಒಂದೂ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಿಲ್ಲ . ಬಹುಶ 3 ವರ್ಷ ಆಗಿತ್ತು ಅನ್ಸತ್ತೆ ನಾನು ಮನಸಾರೆ ನಕ್ಕು. ಸ್ವಚ್ಚಂದವಾಗಿದ್ದವಳನ್ನ ಬಂದಿ ಮಾಡಿದ್ದು ಅವನು ಕಟ್ಟಿದ ತಾಳಿ.  ಏಳು ಜನ್ಮ ಜೊತೆ ಇರ್ತೀನಿ ಅಂತ ಪ್ರಮಾಣ ಮಾಡಿ ಏಳು ತಿಂಗಳು ಸಹ ಅವನು ಅವನಾಗಿ ನನ್ನೊಡನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರತೀ ಹೆಣ್ಣಿಗೂ ಒಂದು ಗಂಡು ಅಂತ ಸ್ವರ್ಗದಲ್ಲೇ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿರ್ತಾನಂತೆ ಆ ದೇವರು. ಹಾಗಾದರೆ ನಾನಿಲ್ಲಿ ಇವನೊಂದಿಗೆ ಆಗಿದ್ದು ನಕಲಿ ಮದುವೆಯ? ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿ ಸುಳ್ಳಾ ಹಾಗಾದರೆ?

ಎಷ್ಟೇ ಬೇಡ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡರೂ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅವನ ನೆನಪಿನೆಡೆಗೇ ವಾಲುತ್ತದೆ. ಮನೆಯವರೆಲ್ಲಾ ಬೇಡ ಅಂದರೂ ಹಠ ಹಿಡಿದು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರುತ್ತೀನಿ ಅಂತ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದೆ. ಪುಟಾಣಿ ಹಕ್ಕಿ ಮರಿಯೊಂದು ರೆಕ್ಕೆ ಬಲಿತು ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಹಾರಿದಂತಹ ಅನುಭವ. ಒಂದೇ ಮನೆಯವರಂತೆ ಕಾಣೋ PG ಸ್ನೇಹಿತರು, ನಾನು ಮಾಡೋದು ಚಿಕ್ಕ ಕೆಲಸವಾದರೂ ಅದೇನೋ ವಿಶೇಷ ಅನುಭವ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದ MNC Company, weekend ಮಸ್ತಿ... ಹೀಗೆ ಖುಷಿಯ ಮಹಾಪೂರಕ್ಕೆ ಪಾರವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಿರುವಾಗಲೇ ನಮ್ಮ PGಯ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಇವನು ಪರಿಚಯವಾಗಿದ್ದು. ನಾನು ಅಂತಲ್ಲ ಇಡೀ PGಯವರಿಗೆಲ್ಲ ಅವರ ಮನೆಯವರು ಚಿರಪರಿಚಿತ. ಆದರೆ ಅವನಿಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಅದೇನೋ ಬೇರೆ ರೀತಿಯ ಆಕರ್ಷಣೆ ಇದೆ ಅಂತ ಅವನ ಕಣ್ಣಿನ ಭಾಷೆಗಳು ಹೇಳುತಿದ್ದವು. ಹಾ.. ಅದನ್ನು ನನ್ನ ಹೃದಯ ಕೂಡ ಬಹಳ ಬೇಗ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಪರಿಚಯ ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ, ಸ್ನೇಹ ಪ್ರೀತಿಗೆ ತಿರುಗುವುದಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚೇನೂ ಸಮಯ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರೇಮಪಕ್ಷಿಗಳಂತೆ ಪಾರ್ಕ್, ಸಿನೆಮಾ, ಮಾಲ್ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಓಡಾಡೋದಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ವಿ. ಕೊನೆಗೆ ಮನೆಯವರ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯದ ನಡುವೆಯೂ ನಮ್ಮ ಮದುವೆ ನಡೆದೇ ಹೋಯಿತು.

ಎಲ್ಲಾ ಚೆನ್ನಾಗೆ ಇತ್ತು ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅದ್ಯಾಕೋ ಮದುವೆ ಆದ ಮೇಲೆ ಅವನು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಆಡೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದ. ಪ್ರತೀ ವಿಷಯಕ್ಕೂ ನನ್ಮೇಲೆ ಕೋಪಿಸಿಕೊಳ್ಳೋದು, ಸರಿಯಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಬರದೇ ಇರೋದು, ನನ್ನನ್ನ ವಿನಾಕಾರಣ ವೈರಿಯಂತೆ ನೋಡೋದು. ಇದೆಲ್ಲ ದಿನನಿತ್ಯ ನಮ್ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯೋ ದಿನಚರಿಯಂತೆ ಆಗಿ ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಮದುವೆ ಆದ್ಮೇಲೆ ಅವನಿಂದ ಪ್ರೀತಿ ಎನ್ನೋದು ಕೇವಲ 'ನಿರೀಕ್ಷೆ'ಯಾಗೇ ಉಳಿದುಹೋಯಿತು.ಇವತ್ತು ಸರಿ ಹೋಗ್ತಾನೆ, ನಾಳೆ ಸರಿಹೋಗ್ತಾನೇ ಅನ್ನೋ ಹುಸಿ ನಂಬಿಕೆಯಲ್ಲೇ ಒಂದು ವರ್ಷ ಕಳೆದುಹೋಯಿತು. ಅವನ ಈ ನಿಜ ಸ್ವಭಾವ ಮದುವೆಗೆ ಮುಂಚೆ ಪ್ರೀತಿಸುವಾಗ ಯಾಕೆ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ಅದೆಷ್ಟೇ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದ್ರೂ ಉತ್ತರ ಮಾತ್ರ ಶೂನ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಆಮೇಲೆ ಬಂಗಾರದಂತ ಮಗು ಮನೆ ತುಂಬಿದರೂ ಕೂಡ ಅವನ ವರ್ತನೆಯಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆನೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಅವನೊಂದಿಗೆ ದಿನ ಕಳೆಯೋದು ಸಾಧ್ಯಾನೇ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸಿದಾಗ ಅವನನ್ನ, ಅವನ ಮನೆಯನ್ನ ಕೊನೆಗೆ ನಾ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು ಸೇರಿದ ಬೆಂಗಳೂರನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಹಳ್ಳಿಯ ಅಪ್ಪನ ಮನೆಗೆ ಬಂದುಬಿಟ್ಟೆ. ಅವನು ಅದಕ್ಕೂ care ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸು ದಿನೇ ದಿನೇ ದುರ್ಬಲಗೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಇದೇ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಹುಚ್ಚಿಯಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆನೇನೋ 

ಆದರೆ ಅದೊಂದು ಸಂಜೆ....

ನಮ್ಮನೆಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ನದಿದಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ನೆರೆಮನೆಯ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ನನ್ನ ಮಗನೂ ಆಟವಾಡುತಿದ್ದ. ನದಿಯ ಆಚೆಯ ದಡವನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತಿದ್ದೆ. ಅದೇನೋ ಅವತ್ತು ಹೊಸತರದಂತೆ ಕಾಣಿಸ್ತು. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಹಸಿರು ತುಂಬಿತ್ತು. ಅರೆ... ನಿನ್ನೆ ಬಂದಾಗ ಹಿಂಗಿರಲಿಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ? ಅಥವಾ ನಾನ್ ಗಮನಿಸಿರಲಿಲ್ವಾ? ಇಲ್ಲ ಚೈತ್ರಮಾಸವಿರಬೇಕು. ಬರಡಾಗಿದ್ದ ಮರಗಳು ಹೊಸಚಿಗುರಿನಿಂದ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತ ಇದೆ. ಮುಳುಗುತಿದ್ದ ಆ ಸೂರ್ಯನ ತಂಪಾದ ಕಿರಣಗಳು ಭೂಮಿಯ ಹಸುರಿನ ಚೆಲುವನ್ನ ಇಮ್ಮಡಿಗೊಳಿಸಿತ್ತು. ಗೂಡು ಸೇರುವ ಅವಸರದಲ್ಲಿದ್ದ ಹಕ್ಕಿಗಳು ತಮ್ಮದೇ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಏನೇನೋ ಸಂದೇಶ ವಿನಿಮಯಮಾಡಿಕೊಂಡಂತಿತ್ತು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಇವತ್ತೇ ಅನಿಸುತ್ತೆ ಮನಸ್ಸು ಸ್ವಲ್ಪ ಶಾಂತವಾಗಿರೋದು, ಖುಷಿಯಾಗಿರೋದು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಆಡುತಿದ್ದ ಮಗನನ್ನ ನೋಡಿದೆ. ಅರಿಯದ ಖುಷಿಯೊಂದು ಮುಗುಳುನಗುವಾಗಿ ಹೊರಬಂತು. ನಾನ್ಯಾಕೆ ನನ್ನ ಬದುಕನ್ನ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು? ಸಂಜೆ ಆಯಿತೆಂದರೆ ಮುಳುಗಲೇಬೇಕು ಅಂತ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ದಿನಬೆಳಗ್ಗೆ ಅದೇ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಸೂರ್ಯ ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಿ ಬರಲ್ವಾ? ಒಣಗಿರೋ ಮರ ಕೂಡ ನವವಸಂತಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತದಂತೆ. ನನ್ನ ಭಾವನೆಗೆ, ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಬೆಲೆನೇ ಕೊಡದ ಅವನ ನೆನಪಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬದುಕನ್ನ ಹಾಳು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋದು ಅದೆಷ್ಟು ಸರಿ? ಅವನು ನನ್ನ ಬದುಕಿಗೆ ಬರುವ ಮುಂಚೆ ಬದುಕಿರಲಿಲ್ವಾ ನಾನು? ಅದಕ್ಕಿಂತ ಚನ್ನಾಗೇ ಬದುಕಬಲ್ಲೆ

Hmmm  ನಾನು ಎಲ್ಲಿ ಸೋತಿದ್ದೆನೋ ಅಲ್ಲೇ ಮತ್ತೆ ಬದುಕನ್ನ ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತೀನಿ. ಕಳೆದುಹೋದ ಕನಸುಗಳನ್ನ ಮತ್ತೆ ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀನಿ. ಮತ್ತೆ ಗೆದ್ದು ತೋರಿಸ್ತೀನಿ. ಅವತ್ತೇ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ..ಮತ್ತೆ ಬದುಕಿಬಿಡಬೇಕು ಎಂದು. ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನ ಹತ್ತಿರ ನಾ ಮತ್ತೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಅಂತ ನನ್ನ ನಿರ್ಧಾರ ತಿಳಿಸಿದೆ. ಮಗಳು ಈಗಲಾದರೂ ಚೇತರಿಸಿಕೊಂಡಳಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಖುಷಿ ಅವರ ಕಂಗಳಲ್ಲಿ ಇತ್ತು. 
-----

ಇವತ್ತಿಂದ ನಂದೂ ಅಂತ ಹೊಸದೊಂದು ಜೀವನ ಶುರುವಾಗ್ತಾ ಇದೆ. ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಮೋಸವಾಯಿತಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ನೋವಿಗೆ ಬದಲಾಗಿ ನಾನು ಏನನ್ನಾದರೂ ಸಾದಿಸುತ್ತೀನಿ ಅನ್ನೋ ಛಲವಿದೆ. ನನ್ನ ಮುಂದಿನ ಬದುಕು ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೇ ಇರತ್ತೆ ಅಂತ ನಂಗ್ಯಾಕೋ ಬಲವಾಗಿ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. 
-----

Train ನಲ್ಲಿ ನನ್ನೆದುರು ಕುಳಿತು ತನ್ನ ಕಥೆಯನ್ನ ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದ ಆಕೆಯ ಕಂಗಳಲ್ಲಿ ಅದೇನೋ ಭರವಸೆಯ ಬೆಳಕೊಂದು ಟಿಸಿಲೊಡೆದಂತಾಯಿತು. ಓಡುತಿದ್ದ Trainನ ಕಿಟಕಿಯ ಸರಳಿನಿಂದಾಚೆಗಿನ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಮನಸ್ಸಿನ ಪೂರ್ತಿ ಈಗಷ್ಟೇ ಕೇಳಿದ ಆಕೆಯ ಕಥೆಯೇ ಗುನುಗುಡುತ್ತಿತ್ತು. 

ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎದುರಾಗೋ ಕಷ್ಟಗಳು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ನಮ್ಮನ್ನ ಮುಳುಗಿಸಲುಬಹುದು ಅಥವಾ ಛಲದಿಂದ ಹೊರಡೋ ಶಕ್ತಿಯನ್ನ ಕೊಡಬಹುದು. ಎಲ್ಲಾ  ನಿರ್ಧಾರ ಆಗೋದು ಆತ್ಮಬಲದ ಮೇಲೆ. ಇವಳೂ ಕೂಡ ಮುಳುಗಬಹುದಿತ್ತೇನೋ, ಆದರೆ ಆಕೆ ಹಾಗೆ ಆಗೋದಕ್ಕೆ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆ ಗೊತ್ತಾ...?

ಅವಳೆಂದರೆ... 
ಕ್ಷಮಯಾಧರಿತ್ರಿ. ಬಾಳಲ್ಲಿ ಕುಗ್ಗಿಸೋ ಕಷ್ಟ ಬಂದರೂ ಅದನ್ನ ಹೊಡೆದೋಡಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲುತ್ತೇನೆ ಅನ್ನೋ ಗಟ್ಟಿಗಿತ್ತಿ. ಮನಸ್ಸು ಮೃದುವಾಗಿರಬಹುದು, ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಬದುಕುವ ಕಲೆಯಿದೆಯಲ್ಲ? ಅದೇ ಸಾಕು ಅವಳನ್ನ ಮತ್ತೆ ಬದುಕಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅವಳೆಂದರೆ ಬದುಕಿನ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಎದುರಿಸಬಲ್ಲ ಶಕ್ತಿಯ ಆಗರ. 
ಅವಳೆಂದರೆ ಕಷ್ಟಗಳಿದ್ದರೂ ಮತ್ತೆ ಅರಳಿನಿಲ್ಲೋ ನಿತ್ಯ ಮಲ್ಲಿಗೆ. 
ಅವಳೆಂದರೆ ಎಲ್ಲವೂ....!!!

ಏನೋ ಹೇಳೋಣವೆಂದು ಅವಳೆಡೆಗೆ ತಿರುಗಿದೆ. ಅಮ್ಮ-ಮಗ ಇಬ್ಬರು ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಲಗಿ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಿರುವಂತಿತ್ತು. "ದೇವರೇ ಅವಳ ಕೈ ಬಿಡಬೇಡ" ಅಂತ ತಣ್ಣಗೆ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿದೆ. 

                                

                                    -ಮೇದಿನಿ. ಎಂ. ಭಟ್ 

 

ಅವಳೆಂದರೆ...!!! ಸಂಚಿಕೆ - ೧

ಸಂಚಿಕೆ - ೧

ಗಂಟೆ 8 ಆದರೂ ಅದ್ಯಾಕೋ ಅವತ್ತು ಏಳೋ ಮನಸ್ಸೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ 6.30 ರ ಮೇಲೆ ಮಲಗೋ ಜಾಯಮಾನವೇ ನನ್ನದಲ್ಲ. ಇವತ್ತು ಮಾತ್ರ ಇನ್ನೂ ಮಲಗೋಣ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಾ ಇತ್ತು. ಹಾಗೇ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹೊರಳುತ್ತಾ ಬಲ ಮಗ್ಗುಲಿಗೆ ತಿರುಗಿದವಳಿಗೆ ಮೊದಲು ಕಾಣಿಸಿದ್ದು ನನ್ನ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲಿಟ್ಟಿದ್ದ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರ್. ಅಬ್ಬಾ ಒಂದು ವಾರದ ಮೇಲಾಯಿತಲ್ಲವೇ ನಾವು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದು.!

ನಾನು ಹುಟ್ಟಿದ್ದುಬೆಳೆದಿದ್ದು ಎಲ್ಲಾ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದಲ್ಲಿ. ಅಪ್ಪಂಗೆ Bank of Maharashtra ದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ. ಅಲ್ಲೇ ಓದನ್ನ ಮುಗಿಸಿದ ಮೇಲೆ Infosys ನಲ್ಲಿ ನಂಗೆ Job ಆಗಿದ್ದರಿಂದ ಅಪ್ಪ ಕೂಡ ಬೆಂಗಳೂರಿನ branch ಗೆ ವರ್ಗಾವಣೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರು. ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಮೊದಲ ಸಲ ಬರ್ತಾ ಇದ್ರೂ ಕೂಡ, ಮೊದಲ ಸಲ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕ್ ಗೊತ್ತ, ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಮೂಲತಃ ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಲೆನಾಡಿನ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಹಳ್ಳಿಯವರು. ಕಾರಣ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅವರು 25 ವರುಷದಿಂದ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದಲ್ಲೆ settle ಆಗಿದ್ದರು. ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ನನ್ನನ್ನ ಅಪ್ಪಟ ಕನ್ನಡತಿಯಾಗೇ ಬೆಳೆಸಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಇಲ್ಲಿನ ವಾತಾವರಣ ನಂಗೆ ತುಂಬಾ different ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ.

ಹಾಗೇ ಎದ್ದು, ಅಲ್ಪ-ಸ್ವಲ್ಪ ಬಾಕಿ ಇದ್ದ ಮನೆಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ, ಅಮ್ಮಂಗೆ ಮನೆ ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಿ-ಅಡುಗೆ ಮಾಡೋಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿ, ಹಾಗೆ-ಹೀಗೆ ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಸಂಜೆ 4 ಗಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. Office ನಲ್ಲಿ ಹೊಸದಾಗಿ ಪರಿಚಯವಾದ ಗೆಳತಿಯೊಬ್ಬಳು ಅವರ ಮನೆಗೆ ಕರೆದಿದ್ದಳು. ಅವರ ಮನೆ ನಮ್ಮ Road ನ Cornerನಲ್ಲೆ ಇತ್ತು. ಶನಿವಾರ ಬೇರೆ ಆಗಿದ್ರಿಂದ, ಮಾಡೋಕೆ ಬೇರೆ ಏನೂ ಕೆಲಸ ಕೂಡ ಇರಲಿಲ್ಲವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗೋಣ ಅಂತ ಹೊರಟೆ.

ಅಲ್ಲಿ ಅವರ ಮನೆಯ terrace ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಇಬ್ಬರು ಹರಟುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಸಮಯ ಸರಿದದ್ದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಬೀದಿ ದೀಪಗಳ ಬೆಳಕಿಗೆ ಸೆಡ್ಡುಹೊಡೆದಂತೆ ಬೆಳದಿಂಗಳು ನಗುತಿತ್ತು. ಜನರೆಲ್ಲಾ ಅದೇನೋ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮರುದಿನ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ. ನಮ್ಮ ಇಡೀ road ಅದೇನೋ ಹೊಸತನದಿಂದ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಸುತ್ತಲೂ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದವಳನ್ನ ಸೆಳೆದದ್ದು, terrace ನ ಇನ್ನೊಂದು ಮೂಲೆಯ ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಬೀದಿಯ ತುದಿಯನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ ಯಾರದೋ ಬರುವಿಕೆಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿರುವಂತಿದ್ದ ಹೊಳಪುಳ್ಳ ಕಂಗಳ ಅಜ್ಜಿ. ಅದ್ಯಾಕೋ ನಂಗೆ ಆಕೆಯನ್ನ ಮಾತಾಡಿಸಬೇಕು ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಅವರ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ನಿಂತೆ ಏನೋ ತುಂಬಾ ಪರಿಚಯದವಳಂತೆ. ನನ್ನನ್ನ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಬೊಚ್ಚು ಬಾಯಿಂದ ನಗುವೊಂದು ಚಿಮ್ಮಿ "ಅಯ್ಯೋ ಚಿನ್ನಮ್ಮ, ಅದೆಷ್ಟು ಮುದ್ದಾಗಿದೀಯ" ಅಂತ ಕೈ ಅರಳಿಸಿ ದೃಷ್ಟಿ ತೆಗೆದು ಲಟಿಕೆ ಮುರಿದರು. ಆ ಸ್ಪರ್ಶದಲ್ಲಿ, ಆ ನಗುವಲ್ಲಿ ಅದೇನೇನೋ ವಿಶೇಷತೆ ಇದೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಹಾಗೇ ಅವರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೆ.

"ಅಜ್ಜಿಗೆ ಮಕ್ಕಳೆಂದರೆ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ ಕಣೆ. ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದ ಮನೆ ಅಜ್ಜಿ ಇವರು. ನೀವಿಬ್ಬರೂ ಮಾತಾಡ್ತಾ ಇರಿ. ನಮ್ಮಮ್ಮ ಯಾಕೋ ಕರೀತಾ ಇದಾರೆ. ಹೋಗಿ ಬರುತ್ತೇನೆ" ಎಂದು ನನ್ನ ಗೆಳತಿ ಕೆಳಗಡೆ ಹೋದಳು.

ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಸಂಭಾಷಣೆ ಮುಂದುವರೆದಿತ್ತು.
ನಾನು: ಅಜ್ಜಿ ನಿಮ್ಮನೇಲಿ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಇಲ್ಲ್ವಾ? ಯಾಕಿಷ್ಟು ಸಪ್ಪೆಯಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದೀರಾ?
ಅಜ್ಜಿ: ಯಾಕಿಲ್ಲಾ? ಹಬ್ಬವನ್ನ ಮನೇಲಿ ಮಾಡ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನನಗೆ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಎಲ್ಲ ಮುಗಿದು ಎಷ್ಟೋ ಕಾಲ ಆಯಿತು.
ಅಜ್ಜಿ ಅದ್ಯಾವುದೋ ಮಾಸದ ನೆನಪುಗಳ ಮದ್ಯೆ ಹುದುಗುತ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ ಅನ್ನಿಸ್ತು. ನಾನ್ ಹೇಗೆ ಮುಂದುವರೆಸಬೇಕು ಅಂತ ತಿಳಿಯದೆ ಅವರನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಂತರ ಅವರೇ ಮುಂದುವರೆಸಿದರು.

ಅಜ್ಜಿ: ಈಗ ನಾನ್ ಇರೋದು ನನ್ನ ಮಗಳ ಮನೆಯಲ್ಲಿ. ನನ್ನ ಮಗಳು-ಅಳಿಯ ನನ್ನನ್ನ ಚನ್ನಾಗೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೂ ಅದೇನೋ ಅಪೂರ್ಣತೆ. ನಂಗೆ ಒಬ್ಬ ಮಗ ಮತ್ತೆ ಮಗಳು. ಅವತ್ತೂ ಅಷ್ಟೇ ಮರುದಿನ ಅಂದ್ರೆ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ. ಆಗ ತಾನೇ ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿಸಿದ್ದ ಮಗ, ಬೇರಾವುದೋ ಜಾತಿಯ ಹುಡುಗಿಯನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾ ಇದೀನಿ, ನಾನ್ ಅವಳನ್ನೇ ಮದುವೆಯಾಗೋದು ಅಂತ ಖಡಾ-ಖಂಡಿತವೆನ್ನುವಂತೆ ಹೇಳಿಬಿಟ್ಟ. ನನಗೆ ಸುತಾರಾಂ ಇಷ್ಟ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ  ನಡುವೆ ತುಂಬಾನೇ ಮಾತಿನ ಪೈಪೋಟಿಯಾಯಿತು. ಅವತ್ತು ದಿನವಿಡೀ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇದೇ ಜಗಳ. ಕೊನೆಗೊ ನಾನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಅವತ್ತು ರಾತ್ರಿ ಮಲಗಿದಾಗ ಇದೇ ಚಿಂತೆಯಲ್ಲಿ ನಿದ್ರೆ ಹತ್ತಿರವೂ ಸುಳಿಯಲಿಲ್ಲ. 'ಇವರು ಇದ್ದಿದ್ರೆ' ಅಂತ ಅನಿಸ್ತು ಒಂದ್ಸಲ. ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿ ಮಾಡಿ ಬೆಳಗಿನ ಜಾವದಲ್ಲಿ 'ಆದದ್ದು ಆಗಲಿ ಎಲ್ಲಾ ದೇವರಿಚ್ಛೆ, ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಸಿದರಾಯಿತು' ಅಂತ ನಿರ್ದರಿಸುವಾಗಲೇ ಜಾವದ ಒಂದು ನಿದ್ದೆ ಸುಳಿದದ್ದು. ಬೆಳಗೆ ಎದ್ದು ನೋಡಿದರೆ ನನ್ನ ಮಗ ಕಾಣಲೇ ಇಲ್ಲ. ಇಡೀ ಮನೆ ಹುಡುಕಿದರೂ ಅವನ ಸುಳಿವಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿರಬೇಕಾದ ಮನೆಯನ್ನ ಬರಿದುಗೊಳಿಸಿ ಹೊರಟುಹೋದವನ ಸುಳಿವು ಮತ್ತೆ ಯಾವತ್ತೂ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಇದ್ದೊಬ್ಬ ಮಗಳನ್ನ ಮದುವೆ ಮಾಡಿ, ಬರಿದಾದ ಮನೆ, ಅಲ್ಲಿಯ ನೆನಪುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಯ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಮಗಳೊಂದಿಗೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟೆ. ಅಷ್ಟರ ಮೇಲೆ ಪ್ರತೀ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ದಿನ ಹೀಗೆ ಕಾಯುತ್ತಾ ಇದೀನಿ ಯಾವತ್ತಾದರೂ ನನ್ನ ಮಗ ಬರಬಹುದೆಂದು. ಅಜ್ಜಿಯ ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳು ತುಂಬಿ ಬಂದಿದ್ದವು.

ಸುತ್ತಲೂ ಸಂಭ್ರಮದ ವಾತಾವರಣ ಇದ್ದಿದ್ದರೂ terrace ನ ಮೇಲೆ ಮಾತ್ರ ಸ್ಮಶಾನ ಮೌನದ ಭೀತಿ ಕಾಡಿದಂತಿತ್ತು.

ಸಮಯವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ನಾನು ಮನೆಗೆ ಹೊರಟೆ. ಅಜ್ಜಿ ಅದೆಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಅಲ್ಲೇ ಕುಳಿತಿದ್ದಳೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ರಾತ್ರಿ ಮಲಗಿದ ಮೇಲೂ ಕನಸಲ್ಲೆಲ್ಲ ಅಜ್ಜಿ ಅಳುತ್ತಾ ಇರುವಂತೆ ಬಾಸವಾಗುತಿತ್ತು. ಮರುದಿನ, ಹಬ್ಬದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ನಮ್ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಂದಿಗಿಂತ ಬೇಗನೆ ಬೆಳಗಾಗಿತ್ತು. ಬೆಳಗಿನ ಕೆಲಸಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮುಗಿಸಿ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಇಬ್ಬರೂ ಎಲ್ಲೋ ದೂರ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳೆಸುವ ತಯಾರಿಯಲ್ಲಿರುವಂತೆ ಕಂಡರು. ಏನಿದೆಲ್ಲ ಅಂತ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಿ ನೋಡುತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನ ನೋಡಿ ಅಪ್ಪ ಕತೆ ಹೇಳೋಕೆ ಶುರುಮಾಡಿದರು.
"ನಾವು ಮೂರೂ ಜನ ಇವತ್ತು ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಹೋಗ್ತಾ ಇದೀವಿ. ನೀನ್ಯಾವಾಗಲೂ ಕೇಳುತ್ತಾ ಇದ್ಯಲ ನಿನ್ನ ಅಜ್ಜಿಯ ಬಗ್ಗೆ...ಅವರನ್ನ ನೋಡೋಕೆ. ಇದು 25 ವರ್ಷದ ಹಿಂದಿನ ಕತೆ………………………..!"


ಅಪ್ಪ ಕತೆ ಹೇಳಿ ಮುಗಿಸುವಾಗ ಎಲ್ಲರ ಮನೆ-ಮನಸ್ಸಲ್ಲೂ ಸಂಕ್ರಾಂತಿಯ ಸಂಭ್ರಮ ಮತ್ತೆ ಬಂದಂತಾಗಿತ್ತು.
                                                                                                         

ಅವಳೆಂದರೆ... 
ತನಗೆ ಮಗುವಾದಾಗ ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟೋ ಅಮ್ಮ. ಮಮತಾಮಯಿ, ಸ್ನೇಹಮಯಿ, ಕರುಣಾಮಯಿ. ಅವಳ ಉದಾರತೆಗೆ, ಅವಳು ನೀಡುವ ಪ್ರೀತಿಯ ಅಮೃತಕ್ಕೆ ಸರಿಸಾಟಿ ಯಾವುದಾರೂ ಉಂಟಾ?? ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳಿಗಾಗಿ ಜೀವನದ ಸರ್ವಸ್ವವನ್ನೂ ಸವೆಸಿಬಿಡಬಲ್ಲಳು. ಮಕ್ಕಳು ದೊಡ್ಡವರಾದ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನ ಅರಸಿ ಹೊರಟರೂ ಅವರು ಮತ್ತೆ ಮಗುವಾಗಿ ತನ್ನ ಮಡಿಲಿಗೆ ಬಂದೇ ಬರ್ತಾರೆ ಅಂತ ಉಸಿರು ಬಿಗಿ ಹಿಡಿದು ಕಾದುಬಿಡುತ್ತಾಳೆ ಬೇಕಿದ್ರೆ. ಇಡೀ ಲೋಕವನ್ನ ತನ್ನ ಮೂರ್ತ ಪ್ರೇಮದೆಡೆಗೆ ಸೆಳೆಯೋ ವಿಶಾಲ ಹೃದಯಿ ಆಕೆ.
ಅವಳೆಂದರೆ... ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಜಗತ್ತಿನ ಬೆಳಕನ್ನ ತೋರಿಸಿ ತಾನು ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲೇ ನಿಂತು ನಮ್ಮನ್ನ ನೋಡಿ ಖುಷಿ ಪಡುವವಳು.
ಅವಳೆಂದರೆ... ಸದಾ ಒಳಿತನ್ನ ಹರಸಿ ನಮ್ಮನ್ನ ಪೋಷಿಸಿ ಪೊರೆಯೊ ಜೀವ.
ಅವಳೆಂದರೆ .....ಎಲ್ಲವೂ !

------------------------

ಜಗತ್ತಿನ ಎಲ್ಲಾ ತಾಯಂದಿರಿಗೂ "ಅವಳೆಂದರೆ" ಕಥಾ ಹಂದರದ ಈ ಸಂಚಿಕೆ ಸಮರ್ಪಣೆ.


                                                                                                          -ಮೇದಿನಿ ಎಂ ಭಟ್
    

   

Our Small Li'l World Chapter V: The New Beginnings

Chapter V: The New Beginnings

Arjun

The calendar finally showed February 28th. It was the day of my marriage. I got up at 4 in the morning. It was pitch dark outside. I came to the hall which was already lit up with the lights and saw dad and mom talking already sitting on the sofa. It was their personal time of the day with their cup of coffee. “Arjun, my boy. Good morning.”, Dad greeted me. “Good morning dad. Morning mom.”, I said still yawning. “Such an important day of your life Arjun. How excited are you?”, mom asked. “Excited yes!! But same time I am scared. New beginning and new responsibilities. I don’t know how it will be.” I spoke my fear out. Dad replied, “Don’t be scared Arjun. The belief with which you start this journey will define your journey. Believe in love, happiness and companionship and you will have it.” He seemed convincing as he always is. We spoke for sometime before everyone who had come home for the marriage started getting up and got ready.

As I started getting ready I thought about how it all started. Soon after Rhea’s marriage, there were discussions about my marriage. I was always running away from such talks and cutting them mid way. From the beginning marriage has always been a fascination especially because I grew up looking at my parents. It was never the same with other couple I have seen. All my life, they have inspired me, they have influenced me, they have been with me, they have loved me and they are instrumental in making me what I am today. Most importantly they have made me believe in the fact that true love do exists. When you wake up every day seeing such a fantastic couple, your expectation of love will definitely be on a higher side. All my life, I have searched for that true love until I found it in Shreya.

When I told my parents about Shreya, mom just said one thing: “Arjun, we don’t have any issues with the girl you choose unless and until you are very sure about the decision and you know that she is the one whom you want to spend the rest of your life with. Trust me; there is no return or escape. You should build a life with her just like me and Vihaan did or maybe even better. If sometimes things don’t go right, you both have to set it right. There can’t be complaints or cribbing. It is a choice that you should make with utmost faith and clarity. It is not just a matter of a day or two with that person. You will have to wake up every morning for the rest of your life looking at her face. She should be the one who brings out your best side and you should be hers. It is a decision that you both take together and you should stand up for it till the very end. So yes, if you are very clear in your mind then it’s a go ahead from our side.”

Every sentence that mom told me just made me clearer about my decision. That’s the thing with them. They never impose anything on me and Rhea. They just make us feel responsible for our acts. When you realize that you are responsible for your life, you tend to be more careful about it. In the last 27 years, I have adopted so many things from them in my life that I feel like I have evolved as a human being. I and Rhea both have grown up listening to their love story. We feel surprised and awed thinking about the connection they both share. Mom doesn’t need to tell something and still dad gets it. Dad doesn’t need to tell mom that there is something bothering him and she will get it just by looking at his face. It is not something that most people would be blessed with. It is not like they both don’t fight. They fight and vent it out and it will not even last for a few minutes. But even now they are a very romantic couple.

I got ready and we all left to the venue. We got married with the blessings of everyone. It was a long day and soon after we come home to crash to bed, I saw a letter on my table addressed to me and Shreya. I was sure it’s from my parents. I called Shreya along and we both started reading it together....

Dear Arjun,

You are now in the threshold of a new life. A new life which will transform you from a boy to a man adding so many responsibilities, making you independent and interdependent at the same time. Take it easy, my boy. It will be a great journey which you both will enjoy and cherish. We hope we both have set an example in your life of love, bondage, sharing and a relationship. I think that was the least that we could have done. In the world where relationships are failing, loyalty is dying, love has just become another word, it is very important to know the very route of our existence.

There will be a new entrant in ‘Our Nest’ from now on. Shreya is a wonderful girl for sure. We are glad you have made the right choice in choosing your life partner who will walk beside you in the journey to follow. Remember one thing, Arjun. She is special. All her life she would have got a lot many proposals from guys who would feel lucky just to talk to her, who would feel special the way she looks, who would feel special by the way she talks, who would feel special by the way she treats them. They will be wondering how lucky they would be to spend their life with her. But you are the chosen one. You are the one whom they would envy. The same thing goes with you. You should be lucky to have her and she should be lucky to have you in her life. If you both realize this fact, then your love will only grow over the period of time and never diminish.

In a marriage, there will be a lot of sacrifices that a girl makes. Leaving her own family and getting used to a new family is not at all easy. You will be the one who should comfort her and listen to her fears and respond appropriately. In a new family, you will be her saving grace. I am not sure if she knows cooking. You should both try learning it and you should try doing it together. Trust us, cooking together is very romantic. When she comes back home after a hectic day with a headache, you should be the one serving her coffee. Screw this traditional role-play that the society has created for a husband and wife. Remember if she is your better half, then she is equal to you. You have dreams, ambitions, goals, work and she will have it too.

We just have one request Arjun. Do not ask Shreya to change her surname after marriage. Shreya Srikanth is so beautiful and we don’t think so Shreya Arjun could recreate that beauty. Every daughter loves to keep her father’s name next to hers and why should it change just because she gets married? It is her right. Retaining her father’s name next to hers, she feels protected and happy. You are anyways next to her always and let her dad stay closer to her and her name. Also remember it is not just her family. A marriage brings two families together and makes it one big family. Her family is a part of our family now.

  Do you know why we both are struck together with love for such a long time? We are soul mates Arjun. We are meant to be together. It was our destiny and we were the destined ones. It started as being best friends and even when we parted at such a young age and we could have forgotten each other, the other person was always in the back of our mind. Who knew a random friend request on Facebook could change our lives again and unite us back? As it blossomed into love and we entered into a relationship, there was so much of certainty and peace in our mind. Marriage never changed our relationship. It just gave a different dimension to our love and made it more colourful. When you both were born it just became complete.

We were happy and contended in our own little world. We have been together at different stages of our life and we have only realized that the bondage has become much stronger at every passing stage. Do you remember that incident of earthquake in Tokyo where dad was stranded? The only thing that was running in our minds then was that this journey could not end this way. We are destined to be together and this journey could not be this short. Sometimes faith is what takes us a long way. Two and a half days and finally when we were just about to give up, there was a miracle and our faith had won beyond everything. It was a priceless moment and we have thanked God enough for what happened then.

Even today we do spend time with each other every morning over coffee. That’s the best part of our day. 29 years of our marriage and nothing much has changed in Ahana and Vihaan except the fact that now our hair has turned grey and there are a few wrinkles visible on our face. We are still the hero and heroine of our tale and we know the movie still has a long way before the end. It all depends on how you water your relationship with love and affection. There will be fights, arguments and misunderstandings. But at the end of the day it is you who has to decide what is more important to you, your ego or the other person & then you will have your answers.

We hope you both write a story even more beautiful than what we are writing. We hope to see Ahana and Vihaan again in Shreya and Arjun or maybe more matured than us. We wish you a very happy married life and welcome Shreya to our small li’l world.

            Loads of Love,

Ahana & Vihaan

As we finished reading the letter with moist eyes, I held her arms and told, “We now have our empty book. Let’s write our story together. Someday we might have to write such letter just like they did.” and there was a new beginning.

-Written by Naveen S N

*Let us know what you felt about the webseries*

Our Small Li'l World Chapter IV: The Nest

Chapter IV: The Nest

Ahana

“Amma... Amma...”, I heard my 11 year old daughter Rhea scream. She came running to the kitchen and hugged me from behind like she always does. “Amma, it is your 16^th wedding anniversary this Friday. I just saw the calendar now.”, she told in all excitement. I smiled looking at the excitement in her eyes and kissed her cheeks. “Anniversary? This is the first time in 16 years that your dad is not with me to celebrate our anniversary.”, I told her. “No amma. Dad told me Japan is not too far and he will come soon. He will come back with your anniversary gift. You just keep your gift ready and be waiting”, Rhea said. “Hmmm... If dad does not come, we will do skype. What say? Now go check what Arjun is doing.”, I said and she left the kitchen. I went to the balcony.

I started thinking. 16 years of marriage and I don’t know how time went by. I still remember the day of our marriage. Just when we were done with all the rituals and we were sitting on those scattered chairs, Vihaan asked me “What if I now tell you that I am not the Vihaan whom you were searching for?” and left me shocked and shivering. I slipped into complete silence thinking about everything that happened in those 2 years. It was like someone was trying to shake the very foundation of my love and trust. How do I react if he is not the Vihaan I had searched all those times? How do I react if he now said that his love was fake? I so wanted it to be a joke even if it made me a fool. He asked again, “What if I tell you that I was just stalking your profile and tried approaching you and you were the one who gave me all the inputs to take the conversation forward and finally as days passed I really fell in love with you?”

Just when he finished asking me that question, I had tears in my eyes rolling down already. My logical brain had stopped working to analyze the facts and circumstances. I started asking myself how do I live with this man when he has broken my trust which is the very foundation of our love. He just stood there smiling. I felt even that smile could be a wicked smile. His love maybe true but what if I start doubting every act of his from now on? I broke down completely. He started laughing looking at me. I was confused as to what he is upto. “Ahana mad huh? Do you think I am a random stalker searching Ahana Deekshith on Facebook and asking you the exact details of school and passing out year? Look at your face. And if I was not the Vihaan, why would I ask you the explanation for such abrupt separation? I told you I am a prankster.”, he told me still laughing. For the first time I felt happy becoming a fool. I wanted to punch him on his face but I couldn’t. I just went and hugged him instead. “You spoiled my makeup, idiot”, I told him and we laughed.    

I think from that day till this day it has been a fabulous journey which is just getting better with every passing day. 16 years of marriage, innumerable memories, various emotions and an ongoing journey, I just thought once. Every time I think about it, I just thank God for blessing me with such a wonderful life that I am currently living. Vihaan, Arjun, Rhea and our dream house ‘The Nest’ is what completes me. As soon as we got married, I shifted to Bangalore and joined the same research institute I was part of in Ahmedabad. Me and Vihaan were very particular about spending our quality time together every day. Every morning how much ever occupied we were, we have always made it a point to spend atleast 30 minutes over a cup of coffee in the balcony. We used to discuss everything about our world and the outside world during that time.

A good relationship is built on the foundation of love, trust, respect and transparency. Whatever happens in my life, the first person whom I used to tell is to Vihaan and the same way whatever happened in his life he used to first tell me before telling it to others. Even when he forgets a family event and comes late, he will not try fixing it up with a lie but will genuinely tell me that he forgot with a sad face. Whenever he keeps his face that way, I can’t be cold on him for a long time. He looks way too cute with that face that I finally give up being angry on him.

After 2 years of marriage, when Arjun was born, our small little world had a new member joining in. Our love had gifted us with a cute baby boy along with adding on more sweet responsibilities on our shoulders. It was my role promotion from a girl, lady, woman to a mother now. From the beginning I was very particular that I must take a break from work after my pregnancy and be with my child when he/she needs my attention the most. The initial 3 years of a child’s development is very vital and imbibing the right values at this time becomes very crucial. I did not want to miss out on seeing my child grow at this stage. Vihaan was fine with my decision as he knew I know to prioritise and handle tasks pretty well.

Vihaan had also ventured into corporate training along with his personal counselling. As he was practicing independently, he used to manage his schedule so that he can get a lot of time to spend with me and the kid. When Arjun turned three, Rhea was born and she made us feel complete as a family. Vihaan and me were witnessing every development of our little champs. After 8 years of break from my research job and just when both my kids started going to school and got occupied, I joined a nearby school as a Science teacher for Standard I to Standard VII. Just when I was scared to go back to a job after such a long break it was Vihaan who gave me this idea so that I can put all my research knowledge and teach kids in a practical approach and touch them deep. It was one of the best decisions of my life as I had a lot of satisfaction doing the job and also it gave me such convenient working hours that I could devote quality time to my family.

After staying in a rented house for 10 years we finally started building our own house. We were very particular about each aspect of the house as it was our dream house that we had always talked about from our relationship days. I had taken over the entire responsibility of the designing of the interiors, wallpapers and decorations. Finally when everything was completed and we were searching for a name, it was Arjun who came up with the name ‘Our Nest’ and it instantly clicked. ‘Our Nest’ is built on the foundation of love and passion. We have a wall in our nest which has all the photos of Arjun and Rhea from their infancy till now. We have another wall in our nest which has all the photos of Vihaan and me together from the beginning till now.

Vihaan maybe a 42 year old man but he is still a child inside. Maybe the people who see him in his professional life could never imagine how he is at home. They would have never seen his sensitive side. I have seen Vihaan from Standard IV. But over the years of our togetherness, I have started understanding that he is evolving in an unimaginable pace that I feel like living with a different man at each stages of our marriage. Just when I start labelling him and get a feeling that I have understood this man, he gives me a surprise. When you realize you have understood a person completely, you tend to lose interest in exploring that person anymore. But with person like Vihaan who can surprise you with so many different characteristics, view points, evolvements, you feel like you are meeting a new person every time and that is when that man still excites you.   

When we got married, we both had made a list of our relationship goals and one of them was to go on a long trip in December every year. It’s been 16 years and we have been following it like a ritual. Arjun and Rhea wait the whole year for December and tell all their friends about this trip. We select the place to visit by picking up chits. Each of us write our favourite destination for the trip and one person picks the chit and that will be our destination. Only Vihaan will be praying hard that it should not make a big hole in his pocket. We have made so many memories together, had great fun, faced many challenges and finally have come back with different experiences. One amazing family photo from each trip enters into the photo gallery of another wall of our nest.

  

I missed him now. We have always celebrated our birthdays and anniversaries together. This time, he has gone to Tokyo, Japan on a professional assignment of corporate training. I so wish he was here on our anniversary day. But unfortunately he would be leaving only on Saturday. There were still 3 days left for the anniversary. It was 8.30 in the night already. I went back to the kitchen to cook for the night. “What do you both want for dinner tonight?”, I asked my champs. “Anything Ma” Arjun replied. The TV was switched on in the hall and the prime time news started. The reporter started reading the news for the day which left me horrified that very moment. “Tokyo witnesses yet another earthquake this evening of a magnitude of 6.6. The earthquake which seems like a mirror image of 1894 Tokyo earthquake affecting the same places that got affected in 1894 earthquake has already taken 31 lives leaving 156 people injured. The earthquake has seen widespread destruction in the affected areas. The communication lines in the affected areas have been disrupted. For more updates let us get connected with our local reporter....”

The news was still running and it seemed like I could not hear anything later. I was shell-shocked listening to that lady. Vihaan’s hotel room was in the same place which is affected in Tokyo. I did not know how to respond to this news. “Any update on Indians in Japan? Have we got any info on this Karan?” asked the news anchor. “No Liny. As of now the situation is very critical here. There is absolutely no sort of communication flowing in about this. We need to check with the Indian embassy for more details.” said the reporter. Tears started rolling down my cheeks incessantly. Is my Vihaan safe? What has happened to him? Why did he had to go there first of all? How do I get updates about him? There were hundreds of questions crossing my mind at the same time. Arjun and Rhea heard the news and came running to me asking, “Amma, what happened to Dad? I want to talk to him now.” I din’t know how to tell them.

We started calling his number every moment from then and there was absolutely no connectivity. I continued reaching him with the slightest hope that he may be in a different place and would get connectivity soon. Our internal struggle was our own. I called up Indian embassy a number of times giving Vihaan’s details and they had the same reply “We will get back to you”. +81 3-3262-2391 was the number I had by heart trying it multiple times. Every unknown number call that I received had a hope and a bad fear as well. I was trying against all odds to be positive and give the same hope to my kids. 48 hours passed away and even the news channels had got bored with the news and had started coming up with different news. Our mind was still a battlefield of thoughts mostly negative. I did not want to talk to any of our friends and relatives and pass on the same fear. I had stopped taking calls from known people.

The death toll had risen to 78 after 2 days and the numbers of injured people were 328. After two and a half days, the Indian embassy In Japan had released the list of Indians who had lost their life in the earthquake. I opened the PDF list hoping that I should never see ‘Vihaan’s name in that list. I could not stop my tears at all. The PDF had listed 23 Indians name in that list. My heart did not want to check that list. If someone had done that for me, I would be really grateful. Looking at it myself was a really tough job. I gathered all my might and started reading the names...Rakesh Patwadi, Sandhya P, Nilesh Agarwal, Deekha Nagaraj, Mohammed Anwar, Vihaan..... I got a call from an unknown number right then. With my hands shivering, heart giving it up and tears still rolling down my cheeks, I saw the number. It was from Indian Embassy in Japan. I knew what will be told by them. I received the call.

The voice on the other side of the phone told, “Ahana.... Ahana... Vihaan here. I am fine dear. Nothing to worry. I escaped with minor injuries. The phone lines are disrupted here. So am calling you from the Embassy. I will be taking the flight tonight. Please don’t cry. Love you loads & happy anniversary....” I now went back to the PDF list and read the name. It read ‘Vihaan Sardesai’ and that’s when I realized I had received my anniversary gift through that call..... It was February 24^th.   

-Naveen S N

*Final Episode of the Chapter releasing on Tuesday, February 28th* 

Our Small Li'l World Chapter III: The Blessing

Chapter III: The Blessing

Vihaan

How will you feel if you meet someone with whom you can speak everything that has happened in your life till date? How will you feel if you can meet someone with whom you do not even require time to open up? How will you feel if you can meet someone who instantly gives you a sense of déjà vu? I had the same feeling meeting Ahana that day.

From once a very talkative Vihaan in my childhood, I had transformed to become a good listener instead. I don't know why but I stopped sharing much with people leaving most of the things to myself. But in the journey I made a lot of friends because they always found me to be the reliable one with whom they can share everything, the one with whom they need not worry about being judged or get conscious and the one with whom they can find solutions to their emotional problems. That’s how my inclination towards psychology and personal counselling grew. But there was a vacuum that was created in my Life that nobody had filled. There were not many people with whom I would share every detail of my Life, literally none. Most of the times, my thoughts and emotions would find solace within me.

I don’t know why that night I got a random thought to search Ahana’s name on Facebook search panel. I think that was the best thing I did in recent times. Ahana Garadi, Ahana Ruth Pinto, Ahana Choudhury, Ahana Prabhakar and finally there was Ahana Deekshith which caught my attention. When it was Ahana, my happiness knew no bounds. My best moment of Life had a new replacement. We both chatted for 6 hours straight that night and we instantly connected with each other. After that day, there was no looking back and our chats never stopped. During the course I only realized that this was something beyond what I had always envisaged. She is definitely not someone who should just be a chapter of my life. She is the one who should be in every chapter of my Life.

When you are so well connected to a person and you know that the feeling is mutual, there will be no fear. Your mind will only know peace. Our feelings were so pure and the relationship built was so crystal clear that there was no fear of rejection or fear of being friend zoned. We were in a relationship and to be frank there was nothing like a proposal that happened between us. I still remember that day. I had met with a small accident. Ahana was calling me once every hour to check if everything was fine. She was constantly asking me, “Could you not be a bit careful? Could you not see the red signal instead of going ahead and meeting with the accident? I don't know why you still have not seen a doctor” and I immediately told her, “I don’t know if I could have seen all those but I definitely see a lot of love in your words.” She just smiled and that spoke everything. It was so natural that there was no need for one person to break the ice and give it a different name and a new beginning.  No kneeling down, no roses, no chocolates, no gifts and no ring exchange and yet it was very special.

We completed two years of our relationship last December and I don’t know how time flew. If I am a blessed man then she is my blessing. There was one incident which still astonishes both of us till date. One night I suddenly woke up from my sleep at 2.30 AM or so with a very bad feeling and lot of unrest in mind. I did not know what was causing so much of unrest in me. It was as if something was pulling me from my sleep. I switched on lights and then checked my Whatsapp for any messages from her. To my surprise, she was online and her status suddenly changed to ‘typing’ and again to ‘online’. Still there was no text from her. When I realized, she wanted to share something but is apprehensive that she would disturb my sleep and is erasing the same, I texted her and she called me back.

Ahana had a cyst in her stomach which was not life threatening but which used to cause her unbearable pain almost once every week. It was something that would dissolve automatically. She called me and asked, “Hey how do you know that I needed you the most during this time?” and I told her, “When I told you I will be with you when you needed me the most, I just din’t tell it. I meant it.” I would be thinking this is what actually caused the unrest and woke me up. This had happened many a times with both of us. I used to feel so helpless that I am not able to do anything when she was suffering from so much pain. I used to try diverting her mind by telling random stuff. But even by doing it I have cried silently so many times that I am not with her at that moment to take care of her. But these incidents have always astonished both of us thinking about the depth of our connection.

As we were in different cities, meeting each other was definitely not regular. But long distance relationship never became a hindrance as we were so connected that the distance of 1490 Kms between Bangalore and Ahmedabad never mattered. We made it a point to meet up on every anniversary and each other’s birthday. I used to take a morning flight to Ahmedabad and meet her in the airport. We used to spend the whole day together. We used to go to a restaurant, a mall, a local eating joint, a fair and I would take the evening flight back to Bangalore. She used to accompany me till the airport in the cab so that we don’t miss even a small opportunity of being together.

My day would get complete only when I finally tell her about my day. She was one person who would bring out whatever was inside me. I used to listen to people’s problems all day and sometimes I used to get very disturbed. Sometimes I had no solution to many problems. I used to discuss a few problems with Ahana and many a times she had come out with solutions so simple that I had never thought of. It was as if we are always together even though we weren’t. It was obviously she who was the one with whom I wanted to spend the rest of my life with. We had small dreams, high ambitions and an expectation of a very good life together.  

When we discussed about our marriage with our parents, initially there was a sense of disbelief and apprehension in them. Both the families met in my house in Bangalore and discussed. After two to three rounds of discussion to convince them on how sure we both were about this relationship, they agreed. They were fully not convinced because we belonged to different castes, had different cultures and were from different communities. But we were sure we will live in such a way that they eventually do not regret their decision of getting us married. The wedding date got fixed and it was in Bangalore.

During the process of marriage, the families got closer. The marriage preparations were happening in full swing. Ahana had just a few of her friends to invite but I had a lot of friends to be personally invited. We both had taken a month off for the wedding. We ensured that for all our close friends, we both personally meet and invite them for our wedding. It was enjoyable as for the first time we had got time to travel different places to invite all those dear ones. As the days neared, there was less anxiety and more peace. It was very different from what everyone had told me about the wedding day. There was no fear, less anxiety and very less uncertainty in mind as there was a lot of peace and happiness that had settled in. Even Ahana felt it the same way.

It was our wedding day. I finally felt so delighted looking at the board “Ahana weds Vihaan” coming up. It was the dream we both saw from the past two years. It was like a fairy tale ending to our story. As the near and dear ones came to the reception, there was so much happiness all around. There was classical music in the background to soothe everyone’s heart. Sister Jessica who had come up to greet told us, “I have seen you guys from school. Maybe you were destined to be together. Really very happy for you. Jesus, bless these children” and we took her blessings. It was the day when we got to meet a lot of friends, colleagues and family members together. Though tiring, we had to save all our energy for the big day coming up the next day.  

The wedding ceremony was as per traditional Iyer customs as per Ahana’s family wishes. It had more rituals than what we had. I had already spent more than an hour chanting shlokas and performing rituals that the priest was directing me to. Finally I saw Ahana entering the mantap in her wedding attire. She was looking gorgeous in her saree that I could not take my eyes off her. There were so many things running in my mind that moment. I felt like we had come a long way before making this happen. I felt she is my girl and my better half from now on. I felt I now have a wonderful responsibility of taking really good care of her. I felt so satisfied and grateful about my life that moment.

As she sat on her father’s lap and it was time for the mangalsutra, I could see tears in her eyes. I so badly wanted to hug her that moment but I couldn’t. Finally I put the mangalsutra around her neck with the nadaswaram being played in the background. At the same time I tied another turmeric thread around her neck and at that moment we both looked at each other and just smiled. That smile had thousands of words. I can never forget that smile on her face. It was such a priceless moment. We walked the seven steps around the sacred fire in order to begin our journey of innumerable steps, countless memories and an unknown path.

            When every thing was over by evening and we both just sat on the scattered chairs I asked Ahana something that had probably given her the shock of her life and left her shivering. I asked her, “What if I now tell you that I am not the Vihaan whom you were searching for all those years?”

      
          -Naveen S N

*Chapter IV dates announcing soon*

Our Small Li'l World...!!! Chapter II: The Click

Chapter II: The Click
Ahana

It was my 24^th birthday. My birthdays are not those happening ones. I have my small little world with whom I spend that day. Sometimes I don’t even get to spend it with them and I end up spending alone. My best friend Greeshma had come home that day to make it special. “Happy Birthday Ahana, my princess”, she shouted loud entering my home. She hugged me tight. She was one of the only few best friends I have. I am very selective about letting people into my Life. But once I let them in, I love them so much that the relationship does not require any special efforts once again. We both together decorated my room, lit candles all over the place and I cut a small cupcake that she had brought for me. This was my way of celebrating a birthday.

Once she left in the evening, I went to the terrace. The sky also seemed to be lit with the twinkling stars celebrating my birthday. It was a lovely evening. Sitting on the terrace floor, I started listening to my favourite playlist on my headphones. I was just thinking. I feel so comfortable in my own skin. I feel good being with myself. Sometimes I do feel lonely but then I always have Greesh as my 3 AM call. But it is not that I tell her everything. Deep inside me lies a small island where I treasure all my secrets. I keep visiting the island once in a while all alone. I am neither an introvert nor an extrovert. I am a mixture of both, an ambivert. Just when I was listening to a song which was my childhood memory, I started thinking about my school days. Ooty, residential school, missing family, Sunday holy mass, unexpected rain, loneliness and Vihaan- every memory flashed in my head for a moment. He caught my attention in those flashes.  

Vihaan- the name still gives me such a pleasant feeling just like his soft eyes does. He was my childhood buddy. When I met him for the first time on the Day 1 of Standard IV, there was something in his eyes that actually caught my attention. I smiled at him and he looked away. I went upto him and spoke to him when he was crying alone sitting in a corner. Maybe if I had not done that day, I would have missed such a wonderful friend. 3 years with him was such a blessing. We used to talk, talk and only talk. Whenever I had anything to share or whenever I missed my family, he was always there with me. I used to feel so protected when he was around. He was my best friend. He had become my habit, a routine and such an integral part of my life. The moments we spent and the fun we had was something I still treasure and go back thinking about. I think till date, those 3 years were the best years of my life.

I thought things will be the same and we have a lot of time to spend until the day I got to know that dad has got transferred to Manipur and he needs to relocate there. There was an issue of law and order in Manipur then and dad had to immediately relocate in 2 days. We started packing and arranging all the household items to move. The fact that I cannot go back to my school and talk to Vihaan was hurting me more. I tried calling him on his landline number but there was no response as his family had planned for a pilgrimage that week. I tried several times until I was convinced that there will not be any answer from the other side. His landline number was written in our phone diary which was always placed next to the telephone. But while shifting, we lost that diary and I curse my memory that I could not have the number by heart.

After coming to Manipur, I have cried so many times thinking about what all happened. I could not bid him a proper goodbye. I missed Vihaan in my new school. There was no one who could get so close to me like him in the new school. I was hoping that somehow I will get his call one day even after knowing that there was no means of him getting my contact details. I started missing his presence all day. I was worried as to how will he clear his mathematics examinations.  Standard VII was literally a hell. I was back to square one. Days and months passed and nothing changed. When I finally met Greeshma in Standard VIII, things improved a bit. But somehow Vihaan still crossed my mind always. He became an incomplete piece of my story puzzle.

I came back to the present when the playlist ended. 12 years have gone by. So many things have changed. My life has changed. I am not the same girl I used to be in the boarding school. I have grown. I now work as a Junior Research Fellow as a part of my PhD in a leading research lab in Ahmedabad. My stories remain with myself with no listening ears. Instead I write study reports based on my analysis on autistic children after the tests. After being in Imphal(Manipur) for 8 years, we moved to Ahmedabad 4 years back. During my college, I made a few very good friends. Greesh and Sitara were always there as my best buddies from the beginning. But whenever I spoke to a guy friend, my thoughts would automatically go back to Vihaan. It was so involuntary. Even now, whenever I hear this name, I would pause for a second to check who it is. Everything had changed but this boy was still there somewhere in the back of my mind occupying an irreplaceable chair when I do not even know if he remembers me. 

4 Months later:

My phone beeps with a Facebook notification. It was a friend request. I do not accept any requests if I do not know the person. I already have 150+ friend requests which are left unconfirmed. I checked the request and it was from a person named ‘Vihaan’. Never had I received a request from that name. My excitement knew no bounds. On visiting his profile, I saw his profile picture and unfortunately it was just a random stupid quote. I wanted to go down to check his schooling details and during that time by mistake I clicked on ‘Confirm’ button. I regretted clicking it without even knowing if it was him. I went down to check for schooling details and for my bad luck; he had not mentioned those details. I did not want to unfriend him after accepting the request. It was 1 AM then. Just when I was about to turn off my data and go back to sleep in that disappointment, I got a text from him saying “Hi”.

A girl accepts a friend request and she will be flooded with messages. This was not new to me. I do not even reply back to such messages. But this name was special. I could not resist myself from waving back a Hi. He immediately sent, “Hello Ahana, saw your profile. Are you from Eeksha Residential School, Ooty?”. My heart started pounding hard now. “Yes”, I replied back without even taking time. “Year of completing Standard VII? Is it 2006?”, he sent back. Now reading this message, I knew he was Vihaan. My happiness knew no limits. I found him, or rather he had found me back. “Yes 2006. Vihaaaaaan...!!”, I typed and sent it to him. I wanted to dance. I want to scream in happiness. I was getting goosebumps in the excitement. I am talking to Vihaan again after 12 years.

Vihaan: Ahana!! How are you?

Ahana: I don’t know what to tell. Vihaan, we are talking after 12 years. 12 years means 144 months. Imagine we are talking to each other AGAIN... I am so happppppy

Vihaan: I am very happy too. I don’t know what to say as well.

Ahana: I don’t want to say anything. I just want to cry and vent out all my emotions.

I cried and as I did, my tears only showed me how much I had missed him for so long. A best friend, a companion, a habit, a routine and he was everything.

Ahana: Vihaan, you have no idea how much I missed you this long. I have missed every moment we spent together those 3 years. If I tell this to anybody, they will just think it is some friendship which has happened in childhood and that is bound to happen. But I remember everything about those 3 years. I met you at a time when I had nobody with me. Just when we were so happy in our small little world, we parted. I am so happy I met you again.

Vihaan: Hey, I think the feeling is so mutual. I can never forget our time spent. I keep going back to the same moments as little Vihaan to meet little Ahana again. It took me an year to come out of your sudden disappearance and get back to normalcy. Now that we are back, I think I will definitely need time for it to sync in. I am so glad to have found you again. Where are you now? What are you upto?

Ahana: I work as a Junior Research Fellow in a research lab as a part of my PhD. We are now settled in Ahmedabad. I work with autistic children and study their behavioural patterns as part of my thesis. What do you do? Where are you?

Vihaan: I am a certified counsellor. After my graduation on psychology, I took this up. I meet a lot of people from different backgrounds and having different problems. I reconcile and help them meet ends. It gives me a lot of satisfaction.

Ahana: That’s great Vihaan. Something that you are born to do: touch lives

Vihaan: Thanks yaar. Now tell me why did you leave me without even informing me once?

I told him everything that happened and he understood my position. For a moment, wherever he was and whatever the distance maybe, it seemed so minuscule because we were again connected by texts. We chatted till 7 AM that night. We chatted about everything that happened in those 12 years. I felt so connected with him again. There was something very deep about the bondage I shared with this guy. There was no denial that it was something beyond friendship. It was much more... How beautiful it would be if I could spend my entire life with him...

But wait!! What if he has someone already in his life?

        - Naveen S N

*Chapter III as a Special Episode this Valentines Day Feb 14th 2017 at 2 PM*